Colonne kinderen

Frontaal werd ze aangereden, door een onoplettende tegenligger. En nu ligt ze in de kreukels, met blauwe plekken, een beurs lijf en een been in het gips. Drieënnegentig jaar, en zomaar ineens heel onverwacht afhankelijk van anderen. Ze woont in een zogeheten woongroep, krijg ik door, en die avond ga ik de zorg opstarten. Geen idee wat ik me ervan voor moet stellen. Gewoon gaan is meestal het devies, wat ik aantref is een verassing, maar saai is het nooit.

Het adres blijkt te liggen aan een brede landweg, richting duin en strand. Een pittoreske omgeving. Ik fiets door het donker, het is een vrijdagavond in het vroege voorjaar. De belofte voor fijn weer hangt in de lucht. Ik hou van de lente, het is mijn favoriete seizoen, al sinds ik een jong meisje was. Het frisse groen, de ontwakende natuur die sprankelend tot leven komt.

Halverwege die brede landweg, sla ik het onverlichte pad in. Dankzij het gerammel onder me, weet ik dat ik op een kiezelpad fiets. Voor mijn ogen doemen de contouren van een enorme monumentale boerderij op, prachtig en imposant. Mijn tante woonde vroeger op een boerderij. In die omgeving logeren en spelen, zijn hele dierbare herinneringen. Mogen wonen op zo’n prachtige plek moet toch verre van saai zijn, mij lijkt het echt fantastisch.

Ik zet mijn fiets in de standaard, draai hem op slot en loop richting de achterdeur. Boven de deur floept een lampje aan. Ik open de deur en erachter vind ik een grote hal. Twee grote wasmachines, en een enorm rek aan schoenen en klompen, vullen een groot deel van de ruimte. Ik kijk verbaast naar beneden, want op de vloer zijn pijlen met schilders-plakband geplakt. Een paar kinderen komen in volle vaart de hoek om rennen, en over elkaar heen struikelend komen ze tot stilstand als ze mij zien staan.

Giechelend staan ze wat te schutteren, elkaar aan te stoten. ’We hebben pijlen voor je gemaakt op de grond, dan weet je waar je heen moet’ zeggen ze. Ik ben oprecht ontroerd. Hoe aandoenlijk dat al die kindjes dat bedacht hebben samen. ‘Als je niet weet waar je moet zijn is het best ingewikkeld hoor, zo’n eerste keer’ zegt een van de oudere kinderen’ er wonen zoveel gezinnen in deze boerderij’.

Nooit saai

Geamuseerd volg ik de pijlen, met een colonne kinderen op mijn hielen. Net de rattenvanger van Hamelen, je zou er bijna een lachstuip van krijgen.Onderweg kijk ik omhoog, de indrukwekkend forse binten van het dak zijn zichtbaar, ik zie meerdere trappen die omhoog leiden en overal deuren. Zonder die pijlen was dit echt een dramatische zoektocht geworden, zoveel is duidelijk. De pijlen brengen me tot in een donker halletje, en ik zie een ingeklapte rolstoel in de hoek staan. De kinderen kloppen giechelend voor me op de deur, en rennen vervolgens weg. Onderwijl een hoop kabaal makend, zoals alleen kinderen dat kunnen.

Ik stap naar binnen, op de bank zit een oude fragiele dame, en wat volgt is een prachtig kennismakingsgesprek. Een echte klik vinden bij mensen heeft niks met leeftijd te maken, en die klik met haar is er direct.

In de weken die volgen, kom ik er bijna dagelijks. Zorg ik, en hebben we mooie gesprekken. We raken aan elkaar gehecht, hebben zo onze vaste gekkigheidjes, en lachen samen wat af. We blijken een voorliefde voor taal, en raadselachtige woorden, te delen. Ik vertel haar over mijn studie, zij vertelt me haar levensverhaal, hoe bijzonder en dierbaar.

Na een aantal maanden sluiten we de zorg af, want kan ze zichzelf weer redden, en met een glimlach nemen we afscheid. Dat blijft altijd een dingetje, afscheid nemen. Ik ben er slecht in, en als ik het enigszins kan ontwijken doe ik het. Want al die mensen, ze worden me onherroepelijk dierbaar, dan moet ik me losweken en mis ik ze een poosje. Ik vergeet maar zelden iemand waar ik voor heb gezorgd, en koester die mooie rijke verzameling aan herinneringen. Want met al die verhalen in mijn hoofd, hoef ik ze uiteindelijk nooit echt helemaal te missen.