Tijdens mijn avonddienst ga ik een zorg opstarten bij iemand die in een woongroep woont. Geen idee wat ik me van een woongroep moet voorstellen, maar het maakt me absoluut nieuwsgierig.
#Thuiszorg is nooit saai.
Het adres blijkt te liggen aan een brede landweg, richting duin en strand. Het is voorjaar en al donker. Ik hou van de lente. Het frisse groen, en de ontwakende natuur die sprankelend tot leven komt.
Halverwege die brede landweg sla ik het onverlichte pad in. Dankzij het gerammel onder me weet ik dat ik op een kiezelpad fiets. Voor mijn ogen doemen de contouren van een monumentale boerderij op, prachtig en imposant.
Ik zet mijn fiets in de standaard, draai hem op slot en loop richting de achterdeur. Boven de boerendeur floept een lampje aan, en erachter vind ik een grote hal. Twee wasmachines, een enorm krat met speelgoed en een metalen rek met schoenen en klompen vullen een groot deel van de ruimte.
Op de vloer zijn pijlen met schilders-plakband geplakt.
Een paar kinderen komen in volle vaart de hoek om rennen, en over elkaar heen struikelend komen ze tot stilstand als ze mij zien staan.
Giechelend staan ze elkaar aan te stoten. ’We hebben pijlen voor je gemaakt op de grond, dan weet je waar je heen moet’. Ik ben oprecht ontroerd. Hoe aandoenlijk dat ze dat bedacht hebben samen. ‘Als je niet weet waar je moet zijn is het best ingewikkeld hoor, zo’n eerste keer, zegt een van de oudere kinderen, er wonen zoveel gezinnen in deze boerderij’.
Woongroep
Geamuseerd volg ik de pijlen, met een colonne kinderen op mijn hielen. Dat hele spul woont met hun ouders in die woongroep, en ik voel me een beetje als de rattenvanger van Hamelen.
Je zou er bijna een lachstuip van krijgen.
Als ik omhoog kijk zie ik de indrukwekkend forse binten van het dak, ik zie meerdere trappen die omhoog leiden en overal deuren. Zonder die pijlen was dit echt een dramatische zoektocht geworden, zoveel is duidelijk. De pijlen brengen me tot in een donker halletje, achterin de boerderij, een ingeklapte rolstoel staat in de hoek. Giechelend kloppen ze voor me op de deur, om vervolgens weg te rennen.
Ik heb nu al een topavond.
Op de bank in de woonkamer zit een oude dame van 93. Een echte klik vinden bij een ander mens heeft niks met leeftijd te maken, wel met gelijke zielen. Die klik met haar is er direct.
In de weken die volgen, kom ik er bijna dagelijks. We raken aan elkaar gehecht, en lachen wat af. We blijken een voorliefde te hebben voor taal, en voor raadselachtige woorden. Ik vertel haar over mijn studie, zij vertelt me haar levensverhaal.
Na een aantal maanden nemen we afscheid, ze red zich weer. Ik ben slecht in afscheid nemen, al die mensen worden me onherroepelijk dierbaar, en na dat afscheid mis ik ze een poosje. Gelukkig heb ik die rijke verzameling aan herinneringen nog.
En met al die verhalen in mijn hoofd, hoef ik ze uiteindelijk nooit echt helemaal te missen.
Al die hartverwarmende zorgverhalen werden een prachtige bundel.
Hoi Cynthia, wat een liefdevol en bewogen geschreven verhaal over je vak, heel erg fijn dat je zo op je plek zit! Veel succes met je opleiding, zo,n vpk gunnen we iedereen 🙂
Groetjes Caroline
dank je wel Caroline