Au Revoir France!

Gisterochtend gingen we weer op pad, kwamen we een stukje dichter bij huis, verlieten we het prachtige meer van Annecy. De camping waar we een nachtje stonden had een geweldig fietspad vanaf de camping, echt ideaal, vanaf daar konden we alle kanten op. Ook richting een boulangerie die ik dus niet kon vinden. Ik bespaar jullie de details maar het was geen succesverhaal. Cynt had onbedoeld een toeristisch rondje te pakken bij een graadje of heet, de liefste was bezorgd, en de koffie niet helemaal vers meer bij terugkomst. Maar wel 2 verse baguettes voor onderweg gescoord, dat dan weer wel.

In mijn laatste blog had ik het al even over mijn liefde voor de bergen en mijn jeugdherinneringen daaraan. Gister reden we ook weer zo mooi, binnendoor, langs bergweides vol gele, paarse en witte bloemen en lang wuivend gras. Door prachtige bergdorpjes met schitterende houten huizen, alle balkons hadden grote potten met rode geraniums. En ook dat roept prachtige beelden op van vroeger.

De liefste en ik waren inmiddels weer ontspannen na het ochtend broodhaal-debacle 🙂 De autoraampjes stonden open, de frisse geur van buiten dwarrelde naar binnen en mijn haren wapperden in de wind. Het was warm gister, heel warm. We reden weer prachtige wegen, langs steile rotswanden bekleed met hier en daar een bosje groen, en netten om vallend gesteente tegen te houden. In de Ardèche hebben we weleens een reparatie gezien van die netten. Al die gasten hingen in de touwen aan die massieve rotswanden, indrukwekkend vond ik dat.

Afslag

Naarmate de ochtend vorderde, werden imposante bergen langzaam maar zeker groen beboste heuvels, wat een pracht en wat een uitgestrektheid. Grote velden met gemaaid gras lagen in de zon te drogen. Die geur is zo lekker, er was zoveel rust en stilte om ons heen. Ik zat weer eens helemaal ontspannen te genieten. Tot het moment dat we een route barreé tegenkwamen en geen bordje deviation, volgende afslag dan maar. Maar de volgende afslag was ook route barreé, en die erna ook, met zo weinig afslagen begon het wel een dingetje te worden zo langzamerhand. Bij de volgende ‘afslag’ (denk karrespoor) gooide de liefste het stuur om, ‘ik denk dat het wel kan’ zei hij.

Hobbelend en bobbelend reden we het steeds nauwer wordende weggetje af( wat trouwens echt superprachtig langs een imposante bomenrij en door velden liep)kwamen we een enorme tractor met aanhanger tegen, en belanden we uiteindelijk weer op de doorgaande weg( waar we nog 3x een route barreé tegenkwamen, echt een soort van zucht was dat) Maar we vonden aan het begin van de middag gewoon weer een lief campinkje vlakbij Ornans. Heel eenvoudig maar met een zalig zwembad en een prima broodjesservice.

Met de schuifdeur en de achterklep lekker open was het afgelopen nacht echt zalig om buiten te slapen, de minicamping was doodstil. Ik keek weer naar die prachtige sterrenhemel vanuit mijn knusse bed ergens halverwege de nacht, en ik nam in gedachten alvast een beetje afscheid van dit prachtige avontuur. Met pijn in mijn hart, dat zeker. Het is schier onmogelijk om deze reis in woorden te vatten, wat hebben we veel gezien en meegemaakt. En wat was het fijn om vier weken samen te zijn. Om alles samen te beleven, die ervaringen gaan we samen nog maandenlang herbeleven.

Vanaf dag één op die boot richting Schotland, via Engeland en de eurotunnel naar Frankrijk en Spanje. En nu zijn we toe aan ons laatste campernachtje, rijden we morgen naar huis. Maar wat kijk ik er naar uit om mijn kinderen weer te zien, om zalig bij te kletsen en bij te knuffelen. Dat is ook weer genieten. Au revoir France!