Ga ik dat boek schrijven?

Elke nieuwe uitdaging waar ik blij van wordt grijp ik met twee handen aan. In mijn werk tenminste. Niemand kan me er van beschuldigen dat ik enthousiasme mis, als er iets nieuws uitgeprobeerd gaat worden. Op het persoonlijke vlak daarentegen ben ik wat terughoudender. Het schrijven is daar een mooi voorbeeld van. Iets met anderen delen wat je zelf gecreëerd hebt, is zo kwetsbaar. Het voelde voor mij alsof ik mijn hart op een dienblaadje aanbood, en ik kreeg het Spaans benauwd bij de gedachte dat iemand hem zou vermorzelen. Want wie zou nou willen lezen wat ik op papier had gezet. Laat staan het mooi zouden vinden. Niemand, daar was ik heilig van overtuigd.

Toen ik na een hele lange periode eindelijk voldoende moed had verzameld om mijn blogs te posten, bleken er meer mensen van te genieten dan ik ooit had gedacht. Het verbaasde me oprecht. Ik verschoof mijn grenzen en durfde na een poosje ook steeds persoonlijker te schrijven.

Uitdaging

Het voordeel van het schrijven, is dat ik heerlijk in mijn hoofd naar oude herinneringen kan spitten, en dankzij een goed geheugen is dat geen straf. De zorgblogs die ik schrijf liggen me na aan het hart. Al die zorgvragers waar ik over schrijf hebben bij mij een snaar geraakt, zij zitten voor altijd in mijn hoofd en in mijn hart. Door mijn columns voor baby en kind, kan ik zonder terughoudendheid over het moederschap schrijven. Nu onze meiden volwassen zijn, is het zalig om terug te gaan naar de tijd dat ze nog onder mijn vleugels schuilden.

Maar het schrijven helpt me ook om mijn gedachten te ordenen, en soms zijn mijn blogs daarom bijna pijnlijk van eerlijkheid. Het is een deel van me geworden en soms stromen de woorden als vanzelf, tik ik vanuit mijn gevoel een stukje. Als ik dan teruglees wat ik heb geschreven, verbaas ik mezelf ook nog weleens. Al die woorden die recht uit mijn hart op dat papier belanden, zonder dat ik erover na hoef te denken, vind ik zelf ook bijzonder. Het zorgt voor een opgeruimd hoofd en een liefdevol hart dat ruimhartig wil geven.

Inmiddels heb ik mezelf een nieuw doel gesteld. Die ene grote uitdaging om dat boek af te schrijven. En dat is serieus hele andere koek dan wat gedachtes op papier te zetten. Ook omdat het fictie is. Ik kan niet in mijn geheugen graven naar mooie herinneringen, want hiervoor moet ik zelf al die woorden bedenken. En daarnaast ook in een mooie volgorde op papier zetten. Inmiddels heb ik vijfentwintig woorden, en staat het geraamte van het verhaal in grove lijnen op papier. Nu is het een kwestie van doorzetten. Wens me succes!