Sinterklaas tradities

Sommige tradities moet je in ere houden. Zoals het schoentje zetten, daar genoot ik altijd zo van. De dag van de intocht was de start van al dat heerlijke sintfeest, samen naar buiten om Sint en zijn pieten te verwelkomen. Ik was altijd ontroert als ik al die blije koppies zag. Hulde aan het enthousiasme van al die mensen die er samen een geweldig feest van maken voor die kleintjes.

Compleet gesloopt gingen we aan het eind van de middag richting huis. Om vervolgens rozig van een warme douche en van die spannende dag voor het eerst hun schoentje te zetten. Twee van die pukkies, met hun natte haartjes en gloeiende wangen, uit volle borst zingend voor die sint. Ik vond maar weinig mooier, dan die kostbare momenten.

Schoen zetten

Onze meiden kregen nooit grote cadeautjes in hun schoen. Meestal was het iets te snoepen op woensdag, en op zaterdag een kleinigheidje om mee te spelen. En alleen al bij het uitzoeken van die cadeautjes werd ik blij. Tijdens het schoen zetten zaten ze met zijn tweeën op hun knietjes te zingen bij de voordeur terwijl onze oudste de brievenbus open hield. Dat moest want anders hoorde Piet ze niet. Bij ons kwam piet niet binnen, dat vonden ze veel te eng, bij ons ging alles door de brievenbus. Ik stond er altijd smeltend bij te kijken, van zoveel schattigheid.

Dat schoen zetten is altijd gebleven. Ook toen onze meiden al groot waren mocht het. Het was mijn manier om ze iets leuks cadeau te geven in de sinterklaastijd. En nog steeds werd er met passie gezongen, vooral door de jongste. Die voegde Beyoncé-uithalen en een hip ritme toe. Gierend van de slappe lach maakten ze er een minishow van. Wij zaten samen grijnzend te kijken naar zoveel gekkigheid.

Ze wonen alletwee al jaren niet meer thuis en er worden dus ook al een poosje geen schoenen meer gezet. Ik denk dat ik mijn eigen schoen maar ga zetten. Je weet maar nooit tenslotte! #sinterklaas