Met mijn lange lijf heb ik door de bank genomen nooit problemen, ik weet inmiddels niet beter. Toch zijn er best wat momenten waarop ik met liefde wat korter zou willen zijn.
Als heel jong meisje had ik er nog niet veel erg in. Als ik bij mijn omaatje ging logeren, mocht ik altijd haar hoge hakken aan. Mijn oma was klein en zocht juist naar lengte. Dat ik oma’s hakken al op jonge leeftijd paste vond ik alleen maar geweldig. Het verdriet was dan ook groot toen ik maar bleef groeien, en ik oma’s schoenmaatje 36 al heel rap ontgroeide.
En ook al leken we qua uiterlijk in niks op elkaar, innerlijk was dat een heel ander verhaal. Als jonge vrouw was oma op alle kermissen van de partij en danste ze onvermoeibaar tot in de kleine uurtjes. En tot op hoge leeftijd was oma dol op feestjes. Haar genen zijn bij mij gewoon mee-geƫvolueerd. Ik ben ook dol op feestjes en dansen vind ik net zo zalig. Diezelfde feestgenen heb ik ook weer aan onze dochters meegegeven. Leuk dat we dat stukje van oma allemaal met ons meedragen, al hoewel onze dochters liever ook haar geringe lengte hadden meegekregen. Tot hun verdriet kregen ze die van mij.
Lengte
Op elke schoolfoto werd ik standaard naar achter geschoven, veel te lang om vooraan te staan. Of ik moest mezelf kleiner maken om niet als een staak boven iedereen uit te steken. Als ik nu naar die foto’s kijk zie ik altijd een meisje met gebogen schouders, eeuwig zonde.
Tijdens het stappen was het dan wel weer handig, ook al was ik pas vijftien toch kwam ik overal met gemak binnen. Ouder worden geschat omdat je lang bent heeft dan ook wel weer voordelen. Dat ik ook zeer regelmatig boven heel veel mensen uitstak, vond ik dan weer een stuk minder leuk.
Inmiddels ben ik gewend aan het feit dat mensen me vragen om boodschappen op hoge, moeilijk bereikbare plekken voor ze te pakken. En ook mijn vriendinnen vinden me lekker makkelijk terug in een feesttent of kroeg, omdat ik overal met mijn blonde hoofd en lange lijf bovenuit steek.
Maar diep in mijn hart? Diep in mijn hart zou er wel een centimeter of 10 af mogen. Zodat ik gewoon wat minder snel in het oog spring. Want ergens onopvallend zijn, zou ik best wel eens willen. Maar dat lukt me gewoon echt nooit.
Dit komt zo bekend voor. Vooral die blikken van anderen als je ergens binnen komt, het gefluister achter je rug, kinderen die zeggen wat een grote mevrouw,…
Steeds te korte mouwen, te korte pijpen, te kleine schoenen, de taille van een kleedje dat te hoog komt, overal met je hoofd tegen botsen.
De steeds wederkerende vraag : speel je basket? Ik zou het soms luidop willen uitroepen neeeeeee, ik speel geen basket!!!! Steeds weer dat masker opzetten en het weglachen! Eerlijk? Ik ben bijna 52 en zou ook zo graag 10cm kleiner willen zijn
oe, heel herkenbaar allemaal hoor Katia!
Lieve mooie lange meiden en jongens , ik weet wat het is om lang te zijn , en ik weet nu ook wat het is om zomaar kleiner te zijn .Ik zou er alles voor doen om nog een keer boven iedereen uit te kijken. Lachen als ze er wat van vinden .Ik zit nu helaas in een rolstoel omdat ik niet meer kan lopen. En daar vinden ze ook wel weer iets van! Pluk de dag en leef .
ah maria, dan is ons geneuzel behoorlijk onzinnig vanuit jouw positie! dank je wel voor je mooie reactie, de volgende keer lach ik om ze namens jou š
lieve groet