Langzaam komen ze aangereden richting onze eenzame kampeerplek, op het achterste deel van de #camping. Een spierwitte caravan achter een spierwitte auto, glanzend gepoetst. Ik ben jaloers natuurlijk, onze auto wordt dagelijks, met terugkerend enthousiasme, volgescheten door een colonne vogels. We hebben de moed inmiddels opgegeven en wassen onze #buscampertje pas als we echt nietContinue reading “Kamperen”
Yearly Archives: 2019
Eenvoud
Zoekend zie ik ze over de camping lopen. Elke kampeerplek meet hij minutieus uit. Ze staan sinds twee weken op de camping, hoor ik ze zeggen, maar nu moeten ze verkassen. Dat fijne plekje waar ze stonden was gereserveerd door een ander. Dus moest dat kampeermiddel bij een graadje of dertig worden verplaatst. Ogenschijnlijk hebbenContinue reading “Eenvoud”
Spannend
Ik verlang naar mijn bed, het loopt al tegen elven en mijn avonddienst zit er bijna op. Het voelt extra koud buiten, zo vanuit mijn warme autootje. Huiverend trek ik mijn jas wat dichter om me heen. De laatste cliënt van de avond is tevens een nieuwe, en zo’n eerste bezoek kost altijd wat meerContinue reading “Spannend”
Gevoel van geluk
Volkomen onverwacht overvalt het me, een allesoverheersend gevoel van geluk. Ik zat vanmorgen nietsvermoedend in mijn autootje, de zon scheen stralend op mijn gezicht. In het landschap om me heen huppelden schattige lammetjes in de wei, en een van mijn favoriete nummers brulde enthousiast uit de boxen van mijn radio. Zonder vooraankondiging was daar ineensContinue reading “Gevoel van geluk”
Echt menselijk contact
Met een hartelijke glimlach trekt ze de voordeur open. Bruine ogen, warme blik. ‘Waakzorg’ vraagt ze? Ik knik en stel me voor. ‘Kom binnen, fijn dat je er bent’. Ik stap de hal in, hang mijn jas op en stap achter haar aan de kamer binnen. Het huis is knus en oud. Lage plafonds, oudeContinue reading “Echt menselijk contact”
Diep respect
Ik ben net twintig als ik ga werken in een #revalidatiecentrum. En ik neem mijn pet af voor al die bikkels die daar #revalideren. Er is zoveel verdriet, zoveel machteloosheid, alles maakt diepe indruk. De moed, wilskracht en levensvreugde, ik ben er compleet van ondersteboven. Na die eerste dag fiets ik naar huis, met eenContinue reading “Diep respect”
Ode aan Bart
Het is 1986, ik ben 17 jaar en een beetje en net gestart met een in-service opleiding. Groen als gras en echt nog een meisje. Ik heb nog maar weinig gezien van echte pijn, en van oprecht leed. We zijn gestart met een mooie groep, allemaal jonge mensen variërend in leeftijd, de oudste rond deContinue reading “Ode aan Bart”