Ik roep het te pas en te onpas: ‘pluk de dag’. En ik glimlach erbij, vol enthousiasme. Maar wie doet dat nou echt dagelijks, die dag plukken? Ik zeker niet.
Soms, of vaak, is een dag niet meer dan een dag, gevuld met werk en allerhande andere taken. Die hoef je niet te plukken, die dag is gewoon. En ineens issie ook weer om. Dag geplukt, lekker slapen, daar denk je verder niet bij na. Ik heb het geluk dat ik niet midden in omstandigheden zit, waarbij elke dag als een enorm geschenk voelt. En dat realiseer ik me ook terdege. Want die dagen zijn er ook geweest, en dan is je dag wel andere koek.
Roekeloos
De laatste maanden zijn de dagen me een beetje ontglipt door al het geklus, einde van het jaar-muizenissen en een kind dat onverwacht op de valreep toch een eigen huisje kreeg. Er gebeurde gewoon ineens een hele hoop, en dan draai je zonder nadenken in de molen mee.
Maar in de stilte van de nacht droomde ik over sneeuw en over de bergen. Een minibreak leek me ongelofelijk heerlijk. Ook gezien de bijkomende kosten hoefde het niet zolang, kon het niet zo lang, betaalbaar was belangrijk. We bespraken het, de liefste en ik, en we dubten over alles.
Wel of niet gaan, in februari of toch in maart. Maar waarheen dan, en was het wel echt goedkoop. Op de vrijdag voor kerst kwam er zomaar iets voorbij en we twijfelden, heel even. Ik boekte heel impulsief, en had stiekem gelijk een beetje spijt. Want het was al zo druk in mijn hoofd. Waarom deed ik dit nou weer? Nu moest ik ook nog spullen in een koffer gooien, nadenken over wat we mee moesten nemen, en een eind rijden. Ik vloekte, meermaals, op dat soms zo roekeloze in mezelf. En op die overvolle, al zo enorm gevulde dagen.
Vandaag liep ik met rode wangen van de kou door een witte sprookjeswereld, me werkelijk kapot te genieten. Aan het eind van een prachtige dag in de sneeuw, zat ik rozig als een konijn achter een flinke pul bier. En proostte ik op dat roekeloos zijn.
Vandaag heb ik toch maar mooi weer die dag geplukt. Mijn jaar is alvast geweldig begonnen!