Die laatste schilder dag, waar ik zo blij van werd laatst, was van korte duur. Afgelopen woensdag stond ik de hele dag het paleis van onze jongste prinses te schilderen. Ik had er een halve dag voor vrijgemaakt want ik zou alleen de deuren doen, de rest zag er nog prima uit vond ik zelf. Tot ik die pot verf openmaakte en het kleurverschil tussen die verse verf en haar huisje echt heel groot was. Alles leek wel geel bij dat frisse wit. Dus toog ik aan de slag. Schoonmaken, schuren en nogmaals stofvrij maken van alle kozijnen, en ach die voordeur pakte ik ook meteen maar even mee. Het kon alleen maar opknappen toch?
Die halve dag bleek een utopie. Bij het openmaken van de pot verf leek het wel zuur geworden melk, een soort van stremsel. En het bonnetje lag nog thuis, natuurlijk. Zucht. Door de stromende regen fietste ik met goede hoop richting de praxis. In mijn verfpak stond ik een soort van te smeken bij de dames van de service balie. De dames hadden begrip en stuurden mij door naar de verfbaliedames. (goed woordje voor galgje trouwens) Waar ik wederom mijn vraag stelde, en vervolgens nogmaals bij de manager. Maar ik kreeg een nieuwe pot verf, zonder dat bonnetje, dus dank aan de service van praxis Beverwijk. En door. Terug door die stromende regen en aan de schilder.
Verven
Natuurlijk kwam ik aan het eind van een volle schilderdag net tekort dus hup nog een keer heen en weer, en het was inmiddels gestopt met zachtjes regenen. Maar toen ik uiteindelijk mijn kwast neerlegde en om me heen keek, kon ik niet anders dan glimlachen. Alles was prachtig knisperend wit en fris. Dat verven had toch mooi resultaat gehad. Gister en vandaag hebben we ook alle inmiddels behangen wanden van een frisse laag verf voorzien en ook dat was best een klusje.
Of ik het zat ben? O jemig allang al, spuug en spuugzat. Maar in mijn hoofd heb ik mezelf een lading beloningen beloofd voor als het klaar is. Nu is het alleen nog maar een kwestie van even stevig op mijn tanden bijten. En dat kan ik, niet teveel miepen, schouders eronder en door. Heel even nog.