Mijmeren

We zitten aan een wijntje, de liefste en ik. Na een zalige wandeling door ons mooie duin hebben we allebei een lekker fris hoofd. Overal staan er narcissen en crocussen in bloei, supervroeg voor de tijd van het jaar, dus we krijgen ontzettend veel zin in het voorjaar. Onherroepelijk komt het gesprek op ons camperbusje, hoe we er naar verlangen om weer op avontuur te gaan. We bespreken waar we allemaal heen zullen gaan en wat we nog zouden willen in ons leven.

De liefste roept Canada, Scandinavië of de Rocky Mountains, zoveel mooie natuur om nog te bekijken. Of we gaan gewoon twee maanden niet werken en zien wel waar we dan belanden, random op reis. Ineens valt het stil en kijken we naar elkaar. Twee maanden niet werken maar gewoon Frankrijk in de rondte toeren, hoe fijn zou dat zijn.

We hebben het er al veel vaker over gehad, maar we worden steeds een beetje ouder en nu onze kinderen de deur uit zijn, is het wellicht wel het juiste moment. Waarom niet eigenlijk. We werken alletwee al sinds we een jaar of zeventien zijn, zonder oponthoud, dus waarom zouden we niet twee maanden onbetaald verlof nemen om te reizen? We hebben niet gestudeerd toen we jong waren en veel gereisd hebben we toen ook niet. We kregen onze meiden op jonge leeftijd en eigenlijk hebben we nooit over lang reizen nagedacht. Nooit echt, tot de laatste paar jaren.

Verlof

Schalks grijnzen we naar elkaar. Mijn contract loopt af begin mei, dus ik zou tijd kunnen nemen, tijd vrij kunnen maken voor ons. Om gewoon eens een paar maanden te gaan doen wat we zelf willen, zonder een baas die een beroep doet op onze tijd. Willen doe ik het al heel lang maar durf ik het ook, ik vind het best een stap. Het verlangen is echter wel groot, heel groot. Beetje schrijven, beetje in de zon zitten, zwemmen en mijn tijd vullen zoals ik het zelf zou willen. Zonder gebonden te zijn aan een paar weken vakantie. Mijn tijd ook echt van mij maken. Want wat is nou een maand of twee onbetaald verlof tenslotte.

Het kost geld, natuurlijk, alles in deze wereld kost geld en we hebben een huis en verplichtingen. Maar we hebben ook verplichtingen aan onszelf. En hoe was het ook alweer met dat ene leven dat we hebben, en dat we geen tijd over kunnen doen of in kunnen halen? Stoere praat misschien maar wel waar, ik heb het al te vaak om me heen gezien dat een leven onverwacht te vroeg eindigde.

Tijdens het maken van al die wilde plannen maak ik een pan curry, en we grijnzen veel betekenend over en weer. Ik moet er best nog een nachtje over slapen, of twee. Maar er is een zaadje geplant, een verlangen wakker gemaakt. En om heel eerlijk te zijn weet ik niet of die nog in slaap te sussen is.