Ik zit met een kop koffie op mijn favoriete plekje in ons huis, in die zalige stoel bij het raam. Mijmeren is ongeveer een van de weinige dingen die ik mezelf vaak niet gun, even stilstaan en niks doen. Vandaag doe ik het gewoon want ik ben moe, moe in mijn lijf en moe in mijn hoofd. Mijn dromen schudden me wakker in het holst de nacht want ze vertellen me van alles en al die boodschappen moet ik op een rijtje zien te zetten.
Om me heen zie en lees ik voornamelijk succes verhalen, van levens en carrières van mensen die alles volledig op de rit hebben. Zelden of nooit hoor ik verhalen van mensen die twijfelen aan wat ze doen, twijfelen aan hoe ze in het leven staan, over de dagelijkse kwetsbaarheid. En dat zijn nou net de inspiratie verhalen die ik zo graag lees, de herkenbaarheid ervan en die menselijke emotie, het echte leven. Niet de gekunselde verhalen van al die mensen die ogenschijnlijk moeiteloos door het leven kuieren.
Want ik droom onrustige dromen over een verlangen naar nieuw, naar anders. Ik zou nog wel twee maanden willen reizen, aan een nieuwe studie willen beginnen en mezelf op andere vlakken willen ontwikkelen. Op mijn toch al wat gevorderde leeftijd ben ik ver van het stadium dat ‘het wel goed is zo’. Ik voel juist nu dat ik mezelf goed genoeg ken om nieuwe dingen aan te gaan, nieuwe paden te bewandelen, avonturen te beleven. Het leven vol bij zijn kladden te grijpen en vooral te leven, volop, met alle high en lows die erbij horen. Om te voelen en uitgedaagd te worden, niet in een sleur te belanden.
Zou het een verlangen zijn naar het voorjaar dat die roep om nieuw en anders aanwakkert? Of is het de tevredenheid met wie ik ben geworden door dat prachtige leven van mij die mijn durf wakker maakt, durf om nieuwe paden te bewandelen. Ik ken mijn kwaliteiten inmiddels als geen ander, mijn kwaliteiten en mijn valkuilen. Of het komt gewoon door de ruimte die is ontstaan nu onze meiden alletwee niet meer thuis wonen en mama dus tijd over heeft, dat kan natuurlijk ook.
Ik weet het eenvoudigweg niet en dat hoeft gelukkig ook niet. Ik mijmer en droom lekker verder want een ding weet ik zeker. Dat antwoord, dat komt echt vanzelf als ik het even de tijd geef. Dus schenk ik nog een kop koffie in en doe gewoon nog even niks vandaag.