Wakker worden met een liedje in je hoofd, het gebeurd mij regelmatig. Vanmorgen was dat een wat bizar liedje, van Gerard Cox. Hoe ik daar nou zomaar weer bij kom? Maar dat ene zinnetje bleef zich maar herhalen in mijn hoofd: ‘die zomer die begon zowat in Mei.’ Op dat soort ochtenden lig ik grijnzend in mijn bed, en roert de zin in zon en op avontuur gaan zich in mijn lijf.
Niet veel later loop ik buiten, na een snelle douche en een kop koffie, wandel ik richting duin en strand, en laat ik de ellende in de wereld even achter me. Dit is een zalige plek om te wonen, want ik loop echt zo de natuur in. Links en rechts word ik ingehaald door hardlopers, ruiters te paard en mountainbikers. Even later is het stil om me heen en hoor ik alleen nog maar het gefluit van vogeltjes. De wind speelt met mijn haar en waait mijn hoofd leeg, lekker is dat altijd. Ik las er vorige week nog een artikel over, wat een stevige wandeling doet met je hoofd en hoe goed het is voor een mens. Zo ervaar ik het zelf ook altijd, ik vind het zalig, wandelen. Vol overgave negeer ik een enorme hagelbui en na een poosje breekt zelfs even het zonnetje door.
Natuur
In gedachten ben ik naar Klein Hemelrijk gelopen, een klein kampeerterrein in het Heemskerduin, waar we vorig jaar met pasen zo zalig hebben gekampeerd. Het was die paar dagen boven verwachting warm en zalig. Ik kan alleen maar hopen dat het voorjaar zich ook dit jaar weer vroeg aandient want ik verlang naar de zon, naar lange dagen buiten, naar op avontuur gaan met ons camperbusje. Er is weinig fijner dan de hele dag buiten zijn, ’s avonds naar de sterren kijken en even niks moeten maar van alles mogen. Met een fris hoofd loop ik weer naar huis. Even geduld nog, nog maar heel even. Tot ik die warme zon weer op mijn lijf voel.