Hartverwarmend deel twee

Op huisbezoek, bij net zo’n boekenwurm als ik zelf ben, het maakt mijn werk geweldig.

Ervaringen in de zorg, soms zitten er hele bijzondere tussen. Afgelopen week had ik er weer zo eentje waar ik heel erg blij van werd. Dat gevoel wat die ervaringen veroorzaakt diep van binnen, die allesoverheersende blijheid, zalig.

Op een doodgewone dinsdagochtend ging ik op pad voor een intake. Ik ga graag op huisbezoek, ik geniet altijd van het één op één contact. Om heel eerlijk te zijn had ik die week al een aantal intakes gedaan, bij allemaal lieve en bijzondere mensen. En het waren stuk voor stuk cadeautjes geweest, die huisbezoeken. Het is wat ik echt leuk vind aan mijn baan, het zijn die krenten in mijn pap.

De intake van die ochtend was in een oud wijkje midden in de stad, en het huis waar ik moest zijn was een jaren 30 woning. Nog een hele originele, van de halfronde voordeur tot aan het prachtige glas in lood, was het niks minder dan een plaatje. Schitterend zoals het al geweest moest zijn, sinds het gebouwd werd. Zelfs de voordeurbel was een ouderwetse, en na het aanbellen zwaaide binnen een paar tellen de voordeur open. Voor mij stond een keurige heer, in driedelig pak. Verzorgd tot in de puntjes.

Boekenwurm

Het huis was van binnen ook nog net zo als vroeger, ouderwets aandoende meubelen, kamer en suite en een hoge wandvullende boekenkast. Nu ben ik een boekenwurm, dus het gesprek ging al snel over de bijzondere boeken die hij in de kast had staan. Deze meneer was duidelijk heel belezen en spitte dagelijks nog meerdere kranten van voor naar achter uit. Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe bijzonder het was, maar deze 85-jarige heer stond nog volop in het leven en volgde het nieuws op de voet.

Toen ik eenmaal alles had besproken wat er te bespreken viel, en ik richting de voordeur liep, stopte hij me nog een krantenartikel toe. Speciaal voor mij uit de volkskrant van die dag geknipt. Hier en daar waren alinea’s onderstreept of waren er uitroeptekens bij gezet. Vervolgens kreeg ik een welgemeende stevige handdruk en bedankte hij me voor het aangename gezelschap. ‘Altijd fijn om gezellige mensen over de vloer te krijgen en een mooi gesprek te voeren’ zei hij hartelijk. Zijn voorkomendheid, de hele sfeer en de inhoud van het gesprek. Ik kom het zelden tot nooit tegen, deze ouderwetse hoffelijkheid, maar ik hou ervan. Ik stapte zijn voordeur uit met een enorme grijns op mijn gezicht.

En heel eerlijk, die is er de rest van de dag niet meer vanaf geweest.