Diamantjes

Behoedzaam opent ze de voordeur, het is nog vroeg. De wind laat de bladeren op straat ruisen en blij wenkt ze me binnen. Ze is altijd opgewekt, deze oude dame en het is een cadeautje om haar in de ochtend te helpen.

Ik laat haar bad vollopen en in de tussentijd maken we samen haar ontbijt alvast klaar. Ze kan alles nog prima zelf, zegt ze altijd, maar toch laat ze zich gedwee helpen, veel overtuigingskracht hoef ik nooit te gebruiken.

Voorzichtig help ik haar in de badkuip en met een tevreden glimlach zakt ze in het warme schuimende water. Zorgen voor een ander mens tijdens een kwetsbare fase van hun leven, het is als diamantjes aan een ketting, een verzameling van stralende momentjes. Haar tevreden glimlach, terwijl ze in het warme water ontspant, is er een van veel karaat en mijn dag is alweer gemaakt.

Dementie

Een goed half uur later zit ze aan haar ontbijt, ik heb verse thee gezet en reik haar medicijnen aan. De vuile was wordt door de familie gedaan en ik verzamel alvast alles in één wasmand, haar vuile kleding ligt soms wat verspreid door het huis. Dat vergeet ze en dat geeft niet. Dat stukje waar ze niet meer voor kan zorgen, verzorgen wij.

Meermaals kijkt ze in haar agenda en meermaals vertel ik haar hoe laat ze wordt opgehaald. Drie dagen in de week gaat ze naar de dagbesteding. En daar geniet ze altijd met volle teugen van. Ik ruim alles nog even op en stap op de fiets, hartelijk zwaait ze me uit tot ze me niet meer zien kan.

Elke dag lees ik schrijnende, heftige en droevige verhalen in de media, verhalen die je wereld even doen schudden. En soms sla ik ze bewust over, teveel prikkels, teveel excessen. Liever denk ik terug aan deze oude dame en aan al die gouden momenten toen ik voor haar mocht zorgen. Dat is voor mij wat werken in de zorg betekend, elke dag opnieuw. Niet spectaculair of mediawaardig, wel enorm waardevol.