Ik ben vroeg, te vroeg. Onrustig ga ik op de houten bank zitten die naast de voordeur staat. Het is heerlijk buiten en de zon verwarmd mijn gezicht. Ik voel de enorme kluwen aan emotie die zich roeren in mijn lijf. Het is een mengeling van mijn verstopte angsten en ik besluit angstvallig de deur dicht te laten. Hoe hard al dat gevoel ook op de deur klopt. Ik kan het niet toelaten, nog niet.
Een goed half uur later gaan we op lopend pad. Het dorp waar ik die dag wordt ingewerkt als wijkverpleegkundige is klein. Na een heftige traumatische gebeurtenis, had ik het zorgen in de kast gezet. Ik kon het niet meer, verpleegkundige zijn. Wilde mezelf niet meer blootstellen aan de druk, de verantwoordelijkheid maar vooral aan al het gevoel. Want zo is het vooral voor mij, zorgen voor een ander mens is emotie.
Inmiddels is het een jaar geleden dat ik voor het laatst zorgde en ik ben benieuwd hoe het zal voelen om er weer in te stappen. Kan ik het nog? Gaat het weer net zo natuurlijk als het voorheen altijd ging? Ik zucht diep om mijn eigen onzekerheid en schud het van me af.
Werken als verpleegkundige
Samen met mijn collega zorgen we die ochtend voor heel veel lieve mensen en mijn jarenlange ervaring steekt enthousiast haar hoofd om de deur. Ik geniet me te pletter.
Aan het eind van de ochtend voel ik opluchting. Want naast alle spanning was er die ochtend ook volop herkenning. En blijheid. Ik voelde weer hoe fijn ik het vind om te zorgen en hoe goed het bij me past. Eenmaal thuis kwam onherroepelijk het onder ogen zien van wat ik die ochtend had gedaan. De rest van de middag ploeter ik achter de kruiwagen en sjouw verbouwingspuin in de container, om dat hoofd van mij maar weer leeg te krijgen. Want angst was er ook, angst om weer bedolven te raken in mezelf.
Die eerste stap was ongelofelijk moeilijk en hoe graag ik ook door wil zetten, bij twijfel stop ik. Zorgen voor een ander mens is ontzettend mooi, waardevol en bijzonder. Maar het vraagt 150% van mij als professional. De komende weken ga ik ontdekken of ik dat weer teruggevonden heb.
Ik hoop het zo……
stap voor stap, day bye day, zei mijn vader altijd
zo is het, een tikkie minder streng is soms best fijn.
Hallo Cynthia, nu, via de camperbus site kom ik je blog tegen. Ik heb ook een T4 California dus ken het gevoel maar dat terzijde. Ik ben je als zorgprofessional in de omgeving van Haarlem al eens tegengekomen. Woon nu in het oosten van het land, geen coronavluchteling maar ik ging voor de liefde. Je schrijft mooi en treffend over de zorg, spreekt me aan en raakt me ook.
Het is nu zoeken naar de juiste bejegening en vraagt ook van mij nieuwe aandacht voor de instrumenten die ik eerder gedachteloos kon inzetten. En het contact met de cliënt door al dat beeld bellen en thuiswerken wordt een beetje een gemis. Je realiseert je hoe je met alleen je aanwezigheid/nabijheid al een verschil kunt maken, alle zorgmodellen ten spijt gewoon met een glimlach, compliment of discrete aanraking. Kortom ik snap je.
Over je bus: Er zit een aardig VW camper bedrijfje in Noordwijkerhout. Zij kunnen een hefdak geheel voor je in orde maken. Hangt wel een prijs aan maar keurig verzorgd. Ze heten Poptops.
Groeten uit Denekamp!
Hi Niek,
wat leuk dat je de moeite neemt om uitgebreid te antwoorden, vind ik echt heel erg leuk. En dank je wel voor je complimenten en je tips, die tip ga ik zeker nader onderzoeken! Hartelijke groeten terug uit Heemskerk 🙂
Top! zeker doen. Groeten Niek
Ik hou je op de hoogte Niek 🙂