Ik ben vroeg, te vroeg, natuurlijk. Onrustig ga ik op de houten bank zitten naast de voordeur. Het is al heerlijk en de zon verwarmd mijn gezicht. Ik voel de enorme kluwen aan emotie die zich roeren in mijn lijf. Het is een mengeling van allerlei verstopte angsten en ik besluit de deur dicht te laten. Hoe hard al dat gevoel ook op de deur klopt om naar buiten te mogen. Ik kan het niet toelaten, nog niet.
Lopend op pad
Een goed half uur later gaan we op pad, lopend. Het dorp waar ik die dag wordt ingewerkt als wijkverpleegkundige is klein. Na een heftige traumatische gebeurtenis, had ik het zorgen in de kast gezet. Ik kon het niet meer. Wilde mezelf niet meer blootstellen aan al dat gevoel. Want dat is het voor mij ook, zorgen voor een ander mens, heel veel gevoel.
Ik stopte met zorgen
Inmiddels is het een jaar geleden dat ik voor het laatst zorgde en ik ben benieuwd hoe het zal voelen om er weer in te stappen. Kan ik het nog? Gaat het weer net zo natuurlijk als het voorheen altijd ging? Die kluwen van emotie klopt nog steeds onvermoeibaar hard om naar buiten te mogen maar ik hou resoluut de deur dicht.
Samenwerken
Samen met mijn collega zorgen we die ochtend voor heel veel lieve mensen en mijn jarenlange ervaring steekt enthousiast haar hoofd om de deur, ik geniet.
Terugvinden van heel veel moois
Aan het eind van de ochtend voel ik opluchting. Want naast alle spanning was er die ochtend ook volop herkenning. En blijheid. Ik voelde ook weer hoe fijn ik het vind om te zorgen, hoe goed het bij me past. Eenmaal thuis kwam onherroepelijk het onder ogen zien van wat ik die ochtend had gedaan. De rest van de middag ploeterde ik achter de kruiwagen en sjouwde verbouwingspuin in de container, om dat hoofd van mij maar weer leeg te krijgen.
Vooruit kijken
Die eerste stap was ongelofelijk moeilijk en hoe graag ik die ook wilde zetten, bij twijfel zet ik niet door. Zorgen voor een ander mens is ontzettend bijzonder en mooi en waardevol maar vraagt 150% van mij als professional. De komende weken ga ik ontdekken of ik dat weer teruggevonden heb.
Ik hoop het zo……
stap voor stap, day bye day, zei mijn vader altijd
zo is het, een tikkie minder streng is soms best fijn.