Kind bij je in bed?

Ik kom uit een warm nest, en wij konden vroeger altijd troost zoeken bij onze ouders. Ik weet gewoon niet beter dan dat ik altijd welkom was, ook midden in de nacht.

De keren dat ik tijdens ziek zijn of na angstige dromen, veilig tussen mijn vader en moeder in bed kroop, zijn ontelbaar. Of de zondagochtenden die grote zus en ik bij pap en mam in het grote bed lagen. Ik bij papa, want ik lag altijd muisstil, grote zus bij mama want dat was een draaikont. Dankzij mij kon papa mooi nog wat soezen op de vroege ochtend. Vaderdag, moederdag, als ik jarig was, ik stond altijd vroeg naast hun bed. Standaard te opgewonden om in mijn eigen bed te blijven liggen.

Onze meiden mochten, net als ik vroeger, ook bij ons in bed als ze daar behoefte aan hadden. Ik las er weleens wat over, over ouders die tot waanzin werden gedreven door hun kleintjes die steeds maar tussen die ouders in wilden slapen. Wat dat betreft hadden wij het getroffen, het was altijd maar voor even.

Troost

Toen ze groter werden heb ik regelmatig een nachtje bij onze dochters op de kamer geslapen. Toen onze jongste een lelijke breuk in haar pols had bijvoorbeeld, en ze nog een spalk droeg. Midden in de nacht hielp ik haar met plassen en mijn aanwezigheid was tegelijk ook troost. Of als ze hele hoge koorts hadden en ik een oogje in het zeil wilde houden. Mama in de buurt was fijn en bij hen in de buurt zijn gaf mij ook rust.

Ik las vanmorgen een artikel in de krant, dat een gezin gered was, doordat een van de kinderen midden in de nacht bij zijn ouders in bed was gekropen. Zo werd brand in hun huis ontdekt, hoe bijzonder is dat.

Donkere nachten alleen met pijn of verdriet kunnen heel spannend zijn. Ik ben blij dat ik dan een troostende factor was. Onze meiden zijn hele zelfstandige dames geworden dus kwaad heeft het ze niet gedaan. Je kind warmte en troost bieden, wanneer dan ook, ik geloof erin.