Mijn oma was groot, op hun trouwfoto steekt ze dan ook boven mijn opa uit. In die tijd was in het wit trouwen niet gebruikelijk, oma stond dan ook heel statig en trots rechtop te stralen met een bontje om haar schouders.
Naast mijn dikke bos krullen, gaf oma ook haar lengte aan mij door. Nu zijn lange vrouwen in Nederland nogal gewoon, maar in het buitenland was ik soms een echte bezienswaardigheid. Zoals één van de ‘mijn’ meelezende dames al opmerkte,’ in Italië zijn de meeste mannen niet zo groot‘. Met mijn blonde lokken viel ik nogal in het oog tijdens mijn puberjaren, soms tot verdriet van mijn ouders.
Passende kleding was best een uitdaging, getailleerde kleding met name. De taille van mijn gezellige truitjes zat altijd op een lachwekkende plek, richting mijn boezem. Van enkellange jurken kon ik alleen maar dromen, die waren steevast te kort. Leuke schoenen of hippe setjes, allemaal niet voor Cynt weggelegd. Vroeger tenminste, want tegenwoordig is het al vele malen beter hoor.
Lang
Maar kort en goed, het is voornamelijk cosmetisch, want wie is er nou echt altijd 100% tevreden met zichzelf. Langzaam maar zeker leer ik liever te zijn voor mezelf en dat het zoveel jaar heeft geduurd is eigenlijk belachelijk.
Als ik een rondje ga hardlopen, zou ik wensen dat ik een elegante hinde ben. Ik ben me dan extra bewust van dat lange lijf. Toch ga ik. Heel vroeg in de ochtend, dat wel, maar ik doe het. Zoals iemand laatst tegen me zei: ‘ik zit in een rolstoel en zou wensen dat ik ook weer lang kon zijn en rechtop kon staan. Fier en trots’. Heel begrijpelijk en dat zette mij weer even met beide voeten op de grond ten aanzien van mijn eigen geneuzel.
Dus leer ik steeds beter te doen wat goed voelt voor mij, met mijn hele grote, lange lijf. Want door die lengte is er lekker veel om van te houden (of om je mateloos aan te irriteren)
Ik zeg win-win, wat jij 🙂