Oud en stijf

Ik heb een rotweek, door dat miezerige steentje. Mijn lijf voelt alsof er een vrachtwagen overheen is gereden. Vierentwintig uur volgepompt worden met een scala aan troep, maakt dat mijn lijf voelt als een chemische fabriek, gemangeld en uitgewrongen. Elke stap voelt zwaar en het enige dat ik wil is slapen. Oud en stijf en nog lang geen tachtig. Zucht!

Het enige dat ik nu wil, is een kloink in die pot. Een barst in het glazuur doordat die steen er met een knal invalt. Zonder succes natuurlijk, dat ding blijft zitten waar die zit. Elke plas is een avontuur, gieren toch? Hoopvol uitkijken naar elke plas, ik drink en ik drink en ik drink. Maar tot op heden nog steeds: helaas pindakaas.

Vanmorgen verzamelde ik moed en ging vroeg in de ochtend een rondje wandelen. Buiten is lekker en ik wil dat gevoel zo graag van me afschudden. Ik zoek naar mijn oude lijfgevoel, toen ik energiek en vol enthousiasme elke ochtend mijn dag startte. Toen ik er niet over na hoefde te denken en dat gevoel er gewoon was. Nu voelt dat lijf zo aanwezig en gek. Alle medicatie die ik nu nog krijg geeft bijwerkingen, dus ik moet me hier nog een paar weken aan overgeven. En dat blijk ik lastiger te vinden dan gedacht.

Lekker relativeren

Doortastend liep ik naar het marquettebos, bij mij om de hoek. Met mijn voeten in het natte gras, omringd door mijn muziek en de pracht van die omgeving, relativeerde ik er op los.

Hoeveel mensen zijn er niet die elke dag worstelen met een lijf dat niet doet wat ze willen, dat niet van hen voelt, moe en niet fit. Ook al is me dat ook niet geheel onbekend. En erger nog, hoeveel zijn er niet, die echt doodziek zijn. Ik ben het na een week alweer zat, zij zoeken veel langer naar die balans. Als ze hem ooit weer vinden.

Voor nu dus genoeg gezeurd, ik laat het maar even. Als troost heb ik mezelf een nieuwe tas cadeau gedaan, die oude was na die reis naar, en verblijf in het ziekenhuis, compleet vernaggeld. Een beetje zoals ik eigenlijk:-)