De onverwachte dingen in het leven, ze staan zomaar ineens voor je deur. Gisterochtend zat ik blij op mijn fiets richting het werk, muziekje op mijn hoofd, niks aan het handje. Drie uur later lag ik in de ambulance richting het ziekenhuis.
Acute koliekachtige pijn lieten me voluit kronkelen op de vloer van ons kantoor. Ik wist zomaar ineens niet meer waar ik het zoeken moest. Hoe graag ik ook wilde, ik kon die overweldigende pijn gewoon niet de baas. Dus zat ik op handen en voeten verlichting te zoeken, tussen de bureau’s van mijn collega’s. Lekker ongemakkelijk, ook voor hun hoor.
Maar dankzij die groep ontzettende lieve, doortastende meiden lag ik binnen no time aan een morfine infuus.( ik trakteer ze vrijdag op kroketten om het goed te maken :-)) Na heel veel uren op de eerste hulp en heel veel pijnstilling bleek ik nierstenen te hebben. Een lieve arts en een schat van een zuster Jeanette omringden me de hele dag met hun goede zorgen. Zij genoten van een rustige patiënt( hun woorden) ik genoot van hun zorgliefde.
Onverwachte pijn
Die avond lag ik vanuit mijn ziekenhuisbed naar de zonsondergang te kijken. Best bizar, want hoe anders was mijn dag begonnen. In een vingerknip kan je leven op zijn kop staan. Gelukkig bleek een miezerig steentje de oorzaak te zijn, is het niks ernstigs, dat was weer boffen. De rest van de nacht heb ik naar de sterren liggen kijken, heerlijk was dat. Slapen met pijn en onbekende kamergenoten is geen fijne combinatie, die mooie sterrenhemel was een fijne afleiding.
Nu hoef ik dat kreng alleen nog maar even uit te piessen 🙂
Beterschap, ik hoop dat je weer snel opknapt.
dank je wel Peter! dat gaat vast goedkomen 🙂