Eigenwijs, zo zou ik mijn vader en zijn broers en zus absoluut noemen. En wijsneuzerig, eigengereid en dol op eenvoud. Luxe is niet erg aan ze besteed. Superlatieven genoeg om ze te omschrijven. Maar ze zijn ook altijd in voor een lolletje en niet vies van een feestje. Niet erg van de gevoelens tonen, die houden ze lekker verborgen, wel paraat als je ze nodig hebt. Altijd. Wij noemen dat het Stammen-gen, en ook al mijn neven en nichten herkennen het bij hun ouders.
Het duurde best wel even voor ik het in de gaten had, dat stammendingetje, maar zo rond mijn puberjaren begon ik het te zien. Mijn vader noemt die leeftijd altijd’ de leeftijd dat je kinderen leuk worden’. Lekker direct pap, ook zo’n herkenbare eigenschap. Gelukkig vond hij onze jongere jaren ook leuk. Maar de jaren dat we mooie gesprekken gingen voeren, en hij kon zien wie zijn dochters waren geworden, vond hij het interessantst gok ik.
Eigenwijs
Ik schreef er al eens eerder over, over mijn familie en hun bijzondere eigenschappen. De gezamenlijke kampeervakantie in Wateren bijvoorbeeld, waar we lek werden gestoken door muggen. Gingen ze binnen zitten? Echt niet, met vuilniszaken werden delen blote huid ingepakt, mutsen gingen over kale koppen heen en een scheutje drank zorgde voor de rest. Hilarische momenten en prachtige herinneringen zijn dat. Mijn omaatje deed om het hardst mee aan al die gekkigheid.
Zalige feestjes waarbij ineens spontaan optredens moesten worden verzorgd, kermissen en malligheid. Gek was niet gek genoeg. Zelfverzonnen woorden die iedereen in de familie meteen begrijpt, we hebben er een hele hoop. Maar ook die urenlange wandelingen alleen. Ik ben er net zo dol op als een groot deel van de familie.
Mijn zus tagde me toen ze bovenstaand shirt op social media tegenkwam. Ik moest er om grijnzen. Waarna ik hem besteld heb natuurlijk. Want ook al heet ik inmiddels al heel lang ook Poen, ik blijf voor altijd een rasecht stammetje 🙂