Ik ben nogal van het sentiment, ik ben een softie in het kwadraat. Gelukkig weet ik het van mezelf. Naast een ijzeren geheugen. Als de wereld me even niet bevalt, verstop ik me in mijn herinneringen.
Vanmorgen kwam ik deze foto tegen van Lago di Piano in Italië. Heel veel jaren terug kampeerde ik er met mijn ouders en zus. Twee blonde meiden in de puberleeftijd, dat zijn topvakanties geweest. Voor onze ouders was het een tikkie spannender met twee dochters die overal op af vlogen. Met grote groepen jongeren vermaakten we ons elke dag bij het meer, zwommen we naar de overkant en leerden er surfen. Samen met de italianen vierden we het dorpsfeest, dat werd georganiseerd op het plein naast de camping.
Oud en jong, lokaal en internationaal, gemoedelijk naast elkaar.
Toen ik jaren later een vriendje kreeg besloten we naar diezelfde camping te gaan. Ik had het er altijd zo leuk gehad en wilde er graag nog eens terug. Met een geleende auto van zus reden we die toch best lange route, zeker met je knieën in je nek in een afgetopt autootje. Het werd een vakantie om nooit te vergeten.
Herinneringen
Door de enorme kou en de hevige regen kreeg dat vriendje een zweepslag in zijn nek en moesten we spoorslags naar het ziekenhuis. Daar kreeg hij van een stevige non een joekel van een injectie in zijn bil. Diezelfde middag zaten we op de camping met een bel cognac bij een haardvuur, best bijzonder in de zomer. Op de terugweg naar huis, na teveel dagen hevige regen, sloegen er golven water over de motorkap. Het gepruttel van de motor maakte dat ik heel veel kilometers met geknepen billen heb gezeten. gelukkig bleef dat oude ding gewoon rijden.
Met onze laatste travellercheque gingen we onderweg ergens eten, in een spijkerbroek en t-shirt. Het bleek nogal een sjieke boel, met zilveren dekschalen en geklak van hielen. We kunnen er nog steeds smakelijk om lachen. Dat vriendje van toen is inmiddels al ruim achtentwintig jaar mijn echtgenoot.
Drie jaar geleden gingen we er nog eens terug, lekker romantisch die vakantie nog eens beleven. Zonder ziekenhuisbezoeken en zonder regen sliepen we hoog en droog in ons fijne buscampertje. Maakten we nieuwe dierbare herinneringen.
Wie weet gaan we er nog eens heen, gewoon, om nog wat extra herinneringen te maken 🙂