Ik ben nogal van het sentiment, daar kan ik niks aan doen, ik ben een softie in het kwadraat. Gelukkig weet ik het van mezelf. Naast een ijzeren geheugen is dat zalig, als de wereld me even niet bevalt, verstop ik me in mijn herinneringen.
Vanmorgen kwam ik deze foto tegen, van Lago di Piano in Italië. Heel veel jaren terug kampeerde ik er met mijn ouders en zus. Twee blonde meiden in de puberleeftijd, sociaal en ondernemend, dat zijn topvakanties geweest. Voor onze ouders was het een tikkie spannender met twee dochters die overal op af vlogen. Met grote groepen jongeren vermaakten we ons elke dag bij het meer, zwommen we naar de overkant, leerden er surfen, soort van. Wij supten meer, dat surfen was best lastig. Samen met de italianen vierden we het dorpsfeest, dat werd georganiseerd op het plein naast de camping. Fantastisch was dat.
Toen ik jaren later een vriendje kreeg besloten we naar diezelfde camping te gaan. Ik had het er altijd zo leuk gehad, wilde er graag nog eens terug. Met een geleende auto van zus reden we die toch best lange route, zeker met je knieën in je nek in een afgetopt autootje. Het werd een vakantie om nooit te vergeten.
Mooie herinneringen
Door de enorme kou en de hevige regen kreeg dat vriendje een zweepslag in zijn nek en moesten we spoorslags naar het ziekenhuis. Daar kreeg hij van een stevige non een stevige injectie in zijn bil. Diezelfde middag zaten we met een bel cognac bij een haardvuur op de camping, nogal bijzonder in de zomer. Op de terugweg naar huis, na teveel dagen hevige regen, sloegen er golven water over de motorkap. Het gepruttel van de motor maakte dat ik kilometer na kilometer met geknepen billen heb gezeten. Maar dat oude ding bleef gelukkig wel rijden.
Met onze laatste travellercheque gingen we onderweg ergens eten, in spijkerbroek en shirtje. Het bleek nogal een sjieke boel daar, zilveren dekschalen en geklak van hielen was aan de orde van de dag. We kunnen er nog steeds smakelijk om lachen. Dat vriendje van toen is inmiddels al ruim achtentwintig jaar mijn echtgenoot.
Drie jaar geleden gingen we er nog eens terug, lekker romantisch om die vakantie nog eens opnieuw te beleven. Zonder ziekenhuisbezoeken en zonder regen sliepen we hoog en droog in ons schatje, ons mooie buscampertje. Ook weer mooie en dierbare herinneringen.
Wie weet gaan we er over een poos nog eens heen, gewoon, om nog wat nieuwe herinneringen te maken 🙂