Wakker worden met wilde plannen, als ik in dat hoofd van mij, weer eens iets heb bedacht, het gebeurd mij heel regelmatig. Vol enthousiasme spring ik dan uit bed en trappelend van ongeduld begin ik aan mijn dag. Want er valt nog zo veel te beleven, nog zoveel te zien, er is nog zo waanzinnig veel te ontdekken.
Hoofdschuddend wordt ik dan weemoedig aangekeken door die man van mij, want die wordt oprecht weleens wanhopig van mijn malligheid! Dan heb ik die nacht ervoor besloten om onze woonkamer anders in te richten( ik ben nog weleens wakker ’s nachts) en zit ik al om half zes, tippend van ongeduld, te wachten tot hij de deur uit gaat. Zodat ik voor mijn werk nog even bank, stoel, tafel, en accessoires een andere plek kan geven. In mijn hoofd stond het al goed, nu in de praktijk nog even organiseren.
Want die wilde plannen van mij, heb ik echt niet alleen op mijn vrije dag, helaas mag ik wel zeggen. Dan moet ineens, vandaag nog, de wc een ander kleurtje krijgen, wil ik persé dat daar een fotowandje komt of moet er ineens heel veel zooi naar de belt. Nu, onmiddellijk.
Fantasie
Soms is hij slachtoffer, dan heb ik iets bedacht voor ons huis en vraag ik of hij dat dan ‘even’ kan doen. Meestal is die klus een stuk ingewikkelder dan ‘even’, want qua technisch inzicht, mis ik echt een gen. Daar zit gewoon een gat, waar dat inzicht hoort te zitten.
Na dertig jaar samen verbouwen, heb ik wel het één en ander opgepikt inmiddels, dus helemaal onnozel ben ik niet meer. Maar nog steeds kan ik wel eens iets roepen, wat totaal onpraktisch is maar o zo leuk. Het werkt ook heus weleens op een positieve manier door hoor, die fantasie van mij. Toen we onverwacht vorig jaar op snuffelstage gingen bijvoorbeeld. Of toen we ineens, op die ene dag, de knoop definitief doorhakten en ons buscampertje kochten.
Maar daar werd ik dus vanmorgen mee wakker, met een wild plan. Hoe gaaf zou het zijn als er een fijne live-band zou zijn die straatconcerten zou geven. Want ik mis het zo vreselijk, bandjes kijken en biertjes drinken. Onmogelijk natuurlijk, maar ik zag het al helemaal voor me. Al onze buren swingend in hun voortuin, de buurtkindjes vol enthousiasme rondrennend, opgewonden van zoveel gezelligheid. Terwijl de senioren glimlachend, achter een eventuele rollator, meegenieten van weer eens wat reuring. En als ze nou gewoon op een rijdend podium zouden staan, die fijne band, zouden nog veel meer straten kunnen genieten van die heerlijke muziek, topidee zeg ik. Schier onmogelijk, maar in mijn hoofd was het mogelijk en vooral heel erg genieten vanmorgen.
Ik sprak mijn ouders gisterochtend, even bijkletsen na onze vakantie. ‘Het is saai’ zei mijn vader hartgrondig. ‘Het leven is gewoon echt heel erg saai op dit moment’. En zo is het maar net, absoluut totaal geen fluit aan. En wij boffen nog, want we hebben alletwee een baan en zijn ook nog eens net op vakantie geweest. Maar als nog, wel een tikkie saai. Gelukkig barst ik soms uit mijn voegen door die levendige fantasie van mij, heb ik toch nog wat vertier in mijn leven 🙂