Mijn oma

Ik mag graag denken dat ik op mijn oma lijk, van binnen in ieder geval. Uiterlijk leken oma en ik in niets op elkaar. Mijn oma was tenger, klein, en fijngebouwd. Aan iedereen die mij kent, hoef ik verder niet toe te lichten hoe groot het verschil tussen ons was 🙂 Mijn oma was een kop of twee kleiner dan mij gok ik. En ook daarom liep ze altijd op hakken, ik heb haar in al die jaren nooit op platte schoenen zien lopen.

De bijgevoegde foto is genomen tijdens de Limmer kermis, en aan weerszijde van oma lopen tante Trien en ome Cor, haar broer en zus. Oma ging dansen, zonder twijfel, dat lees ik tenminste in de uitdrukking op haar gezicht. Mijn omaatje was dol op gezelligheid en ook heel erg dol op dansen. Mijn vader kreeg dat dansgen mee van zijn moeder en hij gaf hem weer door aan mij. Een fijn feestje of een zalige avond dansen, daar ben ik altijd voor te porren. Het maakt ook altijd dat ik me extra verbonden voel met haar.

Kermis

De foto schetst een prachtig tijdsbeeld, een beeld dat verloren is gegaan denk ik weemoedig. De kindjes links op de foto hebben ook vast iets gewonnen op die kermis, dat vul ik voor mezelf in tenminste, want zo gaat dat met kinderen en kermis. En dan het gezicht van mijn jonge blije oma, in het midden van die foto, ik vind het prachtig.

Ik logeerde als jong meisje heel vaak bij mijn opa en oma en dat zijn dierbare herinneringen. Zus en ik sliepen dan omstebeurt in het ‘doorzakbed’. Die was favoriet, want daar lagen we gewoon het fijnste in, die had een enorme kuil in het midden en dat was knus en zacht. Samen in bad in de tobbe want een douche had oma niet, met opa naar de volkstuin en zo zijn er nog een wereld aan beelden in mijn hoofd als ik aan die periode denk.

Mijn lieve oma, ik vond haar zo ontzettend bijzonder. Lief en eigengereid, klein maar o zo krachtig, zo is ze in mijn herinnering tenminste. De foto koester ik, en alle herinneringen aan haar. En tijdens elk feestje, koester ik meteen ook dat stukje van mijn oma, diep van binnen.