Er is een hoop verlies om me heen, verlies van leven. Heel even voelt het alsof de narigheid van het leven de overhand krijgt op al het moois. Teveel leed, te weinig blijheid, ik zie een overduidelijke disbalans.
Op onze inderhaast geopende covid afdelingen, zijn de bedden vol, doorlopend vol. Soms is er mooi nieuws, omdat iemand naar huis mag. Soms is het verdrietig, als een leven eindigt. En altijd zijn er weer nieuwe aanmeldingen. En nee, er verblijven niet alleen maar ouderen bij ons. Afgelopen vrijdag belde ik een collega en vroeg ik hoe het met haar ging. Ze begon direct te huilen na mijn vraag. De spanning, alle emotie, en de heftigheid van dat waardeloze virus. Elke dag is het werken onder pittige omstandigheden.
De dag erna was ik al vroeg wakker, met een iets te zwaar hoofd van de wijntjes van de avond ervoor. Dankbaar liep ik met mijn gezonde lijf buiten, terwijl de wind om mijn hoofd gierde en mijn haren alle kanten op wapperden.
Naar buiten
De natuur opzoeken, ik doe het bijna elke dag. Ook op vakantie. En elke dag is mijn, soms wat muffe, hoofd bij al die mensen die momenteel gebukt gaan onder alles wat er gebeurd. En dan heb ik het niet alleen over de zieken, over hun families, of over mijn de zorgcollega’s. Mijn gedachten zijn ook bij iedereen die noodgedwongen stil moeten staan, omdat ze geen werk meer hebben. Die hun toekomst mistig zien worden, of met geknepen billen zitten te wachten tot hun bedrijf weer open mag.
Een uurtje sporten helpt, het is altijd zalig om mijn gedachten even te verzetten. Naar buiten gaan is altijd mijn redding geweest, om mijn hoofd fris te houden of weer leeg na hele heftige emoties. Want de enormiteit van alles wat er momenteel gebeurd, is veel te groot om te kunnen bevatten. Zo voel ik dat in ieder geval. Het maakt dat ik soms wat zwaar op de hand wordt, dat merk ik, en dat wil ik niet. Dus blijf ik elke dag zoeken naar de lichtpuntjes, en elke dag blijf ik ze gelukkig ook vinden. En ben ik misschien nog wel meer buiten dan anders. Hou ik me daar maar aan vast als een soort reddingsboei, en hoop ik elke dag dat er snel andere tijden aanbreken.