Hoopvol

Het lijkt alsof de zon de laatste weken onafgebroken schijnt. Zo voel ik het. Elke dag start met adembenemende luchten, en de hele dag is er dat prachtige blauwe plafond. Dag na dag na dag. Het staat in schril contrast met dit onwaarschijnlijke scenario dat zomaar ineens ons dagelijkse leven is geworden, en de grootsheid ervan kan ik maar moeilijk bevatten. Ik worstel met zijn enormiteit.

Gelukkig spreek ik mijn ouders wel bijna elke dag, even zwaaien vanuit de verte, bijkletsen op een paar meter afstand. Ik kan ze niet knuffelen maar ze voelen dichterbij dan ooit, gek hoe dat werkt. Het verbaasd me oprecht. De liefste en ik trekken vaker dat flesje rood open, even bijkletsen aan het eind van een pittige werkdag. We zijn dankbaar dat we naar ons werk kunnen maar creëren ook extra bijkletstijd tijdens deze roerige weken. Er gebeurd zo ontzettend veel, elke dag weer. Op mijn werk is het een aaneenschakeling van verandering, bizar.

Na het werk FaceTime ik met onze dochters, deel bossen tulpen uit en als ik iets hoor of lees over een mooi initiatief, dan probeer ik daaraan bij te dragen. Iets voor een ander kunnen doen voelt nu extra fijn. Omdat het op dit moment daadwerkelijk verschil maakt, die helpende hand.

Dat zorgvuldig geconstrueerde leven van ons wiebelt ineens aan alle kanten, en het voelt als een harde les in nederigheid.

Ik verlang

Ik verlang naar een knuffel van mijn kinderen, van mijn ouders, van mijn vriendinnen. Ik verlang naar een avond dansen en doorzakken, verlang ernaar om dat uitgestoken handje van het zoontje van een lieve vriendin vast te kunnen pakken. Hij snapt er helemaal niks van, dat we niet meer met zijn allen naar het bos kunnen. Simpele, dagelijkse dingen die ineens heel erg bijzonder zijn.

Elke dag is waardevol, dat vond ik al maar nu voelen we het allemaal meer dan ooit, de echtheid en het belang ervan. Plaatjes draaien, de zon op mijn bol, een lief berichtje van een vriendin, Alles voelt bijzonder, alles is geluk.

Vanmiddag stonden onze dochters voor de deur, met een enorme bos gele tulpen. Ik weet het, ik ben een softie, maar ik smolt compleet weg van dat lieve gebaar.

We leven het leven op het scherpst van de snede. Maar naast alle economische narigheid, de druk op de zorg, de angst voor wat er nog komt en alle stress die er bij veel van ons heerst, ontstaat er ook iets anders. En dat stemt me hoopvol, richting die onzekere toekomst. Want ik geloof met heel mijn hart dat er ook weer fijnere tijden aanbreken, anders misschien, maar echt wel fijner dan nu. En soms is anders ook gewoon best goed, zolang we dan maar samen zijn, toch?