Semi sisser

Half vijf was ik wakker, de ochtend van de onderzoeken. Een vogeltje zong me al vroeg uit mijn knusse slaap, maar wonder boven wonder had ik die hele nacht geslapen als een roos. Ik voelde me vol vertrouwen, direct al, ik voelde het diep in mijn lijf, het ging helemaal goedkomen.

Na mijn koffie, mijn vroege hardlooprondje en de rest van mijn ochtendrituelen, toog ik richting het ziekenhuis. Voor de deur realiseerde ik me dat ik mijn mondkapje vergeten was. Fuck, met mijn hoofd bij andere dingen gezeten. Dat stomme mondkapje, als ik nu nog terug moet rijden ben ik te laat. Gelukkig woont onze jongste daar bijna om de hoek, en die had er nog wel eentje voor der mams.

Na een fysiek onderzoek, foto’s, en een echo was het oordeel een soort van duidelijk. ‘U hebt veel en erg onrustig borstweefsel, en er gebeurd van alles in uw borsten, daarom is het wat lastig te zien’ zei de radioloog. ‘Door de grote hoeveelheid klierweefsel en de manier waarop het zich gedraagt’. Ik hoor iets over kalkspatjes, over vochtblazen en dat er een duidelijk verschil is met vier jaar geleden. Maar dat dit waarschijnlijk door verbeterde technieken komt. ‘Er komt iets bij en er wordt ook opgeruimd’ zegt ze. Dat an sich vond ik stiekem wel grappig, waarom weet ik niet, maar ik moest erom grinniken. Veel fantasie hè, er komen meteen plaatjes voorbij, van cellen met bezempjes enzo 🙂

Cluppie

Maar goed, er was dus nogal wat activiteit in mijn meiden. Ik kreeg heerlijk de Jip en Janneke uitleg, want wie weet er nou iets van, ik niet. Dus gaan ze over zes maanden nog eens kijken. Of er niet een aantal een cluppie zijn begonnen, die losse opruimers die ze nu zo druk zien doen, en of ze dan niet stiekem met zijn allen kwaadaardige dingen van plan zijn.

Het kan dus nog alle kanten op, maar voor nu denken ze dat het door de verbeterde technieken is, dat het er zo uitziet. En ik vertrouw er volledig op dat die foto over zes maanden nog hetzelfde laat zien, ook geen gek cluppie. En mocht er toch door een stelletje onverlaten samengeschoold worden, dan zijn ze er lekker op tijd bij. Voor nu is de boodschap eigenlijk dat die borsten een stelletje druktemakers zijn, en dat er scherp op ze gelet gaat worden.

Mijn oude vader schudde zijn hoofd een beetje na die boodschap: ‘Ja, zo gaat dat kind, als je wat ouder wordt, dan ga je vaak ook wat mankeren’. Als ik dat de komende veertig jaar, steeds weer kan beamen, dan vind ik dat helemaal prima 🙂