Luisteren naar mooie verhalen over vroeger, over die wereld die ik niet heb gekend, daar kan ik geweldig van genieten. Aan die verhalen denk ik bij mijn ‘rondje frisse neus’. Lukraak sla ik links en dan weer rechtsaf, terwijl mijn gedachten alle kanten op dwarrelen, en ik zonder nadenken gewoon maar mijn ene voet voor mijn andere zet. Bij toeval wandel ik door een oud straatje van mijn dorp. Als vanzelf kijk ik het huis in waar ik heel veel jaren terug, heel veel nachten bij een oude dame waakte. Ze woonde samen met haar man van negennegentig, al heel erg lang in dit kleine huurhuisje.
Zo’n huisje waar ogenschijnlijk al in jaren niets is gemoderniseerd. Van de ouderwetse keuken tot de oude dekens op haar bed, alles ademde die ouderwetse sfeer van vroeger. Ik kwam er weken achter elkaar, bij dit echtpaar.
Zij had dementie en hij had er al die jaren voor gezorgd dat ze gewoon nog fijn thuis kon blijven. Samen in hun knusse huisje. Maar nu was dan het laatste stukje van haar leven aangebroken. In de donkere nachten nam ik zijn taken over en zorgde ik voor haar. Zodat hij boven een paar uur kon slapen, en even niet hoefde te zorgen.
Vertellen
Elke avond zaten we nog wat te praten, en deze man kon echt prachtig vertellen. Moeiteloos schilderde hij de mooiste sfeerbeelden met zijn woorden, helder als glas. Over met paard en wagen naar de kroeg gaan, over alles wat er toen nog kon en wat nu allang vergeten is. De saamhorigheid van een dorp, van hard werken, maar ook van heel veel plezier hebben met elkaar. Een wereld van tradities en eenvoud, een leven met elkaar en voor elkaar.
Als het kon, zou hij een halve nacht blijven zitten om te vertellen, dat weet ik zeker. Want dat hij het ontzettend fijn vond om een poosje te praten, en al zijn herinneringen met mij te delen, dat was overduidelijk. Ik vroeg hem weleens waarom hij zijn verhalen niet op had geschreven, al die prachtige beelden uit zijn jonge jaren. Maar dan haalde hij zijn schouders op. ‘Nu te laat voor kind’ zei hij dan. Eeuwig zonde vind ik dat, want dat boek van zijn hand zou ik zeker kopen.
Inmiddels zijn er alweer jaren verstreken, meer dan twintig gok ik zo, maar nog steeds denk ik weleens aan hem. Aan die oude man van bijna honderd, en zijn waanzinnige talent om een machtig mooi verhaal te vertellen. En dan zou ik wensen dat ik toen al kon, wat ik nu wel kan. Want dan had ik zelf al zijn mooie verhalen op kunnen schrijven.