De afgelopen weken stonden in het teken van het stemmen voor die Top 2000 . Elke dag fantastische muziek uit de radio, geklets en gezwets over stemlijstjes en live muziek vanuit het Top 2000 cafe. Weer eens iets anders dan alle gesprekken over besmettingen en andere narigheid. Ook op het werk luisterde ik zo vaak mogelijk, elk snippertje slurpte ik naar binnen. Even een ander geluid, zalig!
In de auto onderweg naar mijn werk, had ik al iets van de live-band van die ochtend meegekregen. En eenmaal op het werk, hoorde ik het staartje van hun optreden. Het was op dat moment dat ik me realiseerde hoe graag ik weer even in de kroeg zou willen staan. Daar, op dat moment. Ook al was het pas half negen in de ochtend, een beetje gek, I know. Maar het verlangen roerde zich diep van binnen Dat echte lijfelijke gemis van dat gevoel dat een live optreden geeft, ontwaakte met een klap.
De volgende dag roerde dat gevoel van ‘zin om naar een liveband te kijken in de kroeg’, zich nog steeds. Zomaar onverwacht stond ik die ochtend make-up op te doen, ik moest er zelf om lachen. Maar het voelde lekker, mezelf optutten. Ik ben namelijk nooit zo van de make-up, en gebruik het ook maar zelden.
Verslonzen
Diezelfde middag zat ik achter een scherm om digitaal met de collega’s te pubquizzen, opgetut en wel. Je gaat toch een beetje aan je eigen gezonde verstand twijfelen om je zo uit te sloven, voor iets dat eigenlijk geen uitje genoemd kan worden. 🙂 Maar het maakte wel meteen duidelijk, dat ik het zo ongelofelijk mis, dat op stap gaan. Om met een koud biertje, naar een goeie band te kijken, en te dansen tot je niet meer kan. De geneugten van het leven 🙂
De dag voor kerst gaan we met de collega’s in een soort gala outfit werken. Omdat we er eigenlijk allemaal wel behoefte aan hebben om weer eens ‘all out’ te gaan met dat opleuken van onszelf. Ook op het werk gaan we gewoon wat slingers ophangen, en we verheugen ons erop. Door die lockdown wordt dat wel met een hele zielige hoeveelheid, maar dat mag de pret niet drukken. Dat optutten doen we gewoon die dag. Misschien ook een tip voor alle thuiswerkers. Want ik las vorige week in de krant dat veel thuiswerkers compleet aan het verslonzen zijn, en eigenlijk alleen nog maar op pantoffels lopen. Die komen er bij ons niet in, die dag in semi gala, we gaan heerlijk op onze hoge hakken. Dat verslonzen, daar doen we niet aan. Maar stiekem neem ik wel mijn sloffen mee natuurlijk, want ja die hakken, dat wordt wel weer even wennen 🙂