Solid like a rock

Ik ben te vaak in dat ziekenhuis te vinden geweest, de afgelopen maanden. Dat vind ik zelf ook. Maar ik ben er helaas nog niet klaar mee, met die bezoekjes, het is niet anders. Het is ineens een soort cyclus van knikkers en steentjes, mijn lijf begint uit zichzelf extra Cynt aan te maken, en dat raak ik niet zomaar kwijt. Want mijn niersteen en ik, we zijn de afgelopen maanden een solide duo gebleken. Knus zit dat kreng bij me ingenesteld, die wil echt die wijde wereld niet meer in. En geloof me, ik heb meer dan één poging gedaan om hem kwijt te raken. Ik functioneer soms nou eenmaal beter in mijn uppie 🙂

Dat advies voor die trilplaat en dat touwtje springen, dat heb ik maar wel aan me voorbij laten gaan. Ik wil niemand per ongeluk confronteren met die beelden, want die krijg je de komende jaren echt niet van je netvlies 🙂 Maar het hardlopen heb ik wel weer opgepakt. Die eerste weken was het weer een oprechte worsteling. ‘Dat krijg je er nou van, mopperde ik op mezelf, dit is je straf voor al die toastjes met brie en maar een beetje voor de kat zijn viool leven’. Maar ik wilde het zo verschrikkelijk graag weer kunnen, dus bleef ik koppig gaan. En wonder boven wonder ga ik vooruit. En het voelt zo lekker, die vooruitgang, ik loop stabieler dan ooit. Veel drinken, ook dat lukt. En voor de mensen die mij goed kennen: echt ik hou het bij water. Behalve op vrijdag, dan drink ik lekker dat wijntje, dik verdiend aan het eind van een drukke werkweek.

Wijntje

Elke dag maak ik vroeg in de ochtend mijn rondje, ik wandel of ik ren, net waar ik zin in heb die dag. Ik kan zo waanzinnig genieten van de schoonheid van die vroege ochtend. De zon die opkomt, het wolkenspel of de indrukwekkende kleuren van de herfst. Dan hangen de velden nog vol met ochtendnevel, en kom ik ogen tekort. Vaak moet ik mezelf manen om naar huis te gaan, omdat ik ook echt op tijd richting mijn werk moet. Maar naar het ontwaken van een nieuwe dag, kan ik blijven kijken.

Maar ondanks al mijn inspanningen heeft die kiezel tot op heden mijn lijf nog niet willen verlaten. Ik gok dat 2021 voor mij wellicht met een operatie zal beginnen. Miniscuul weliswaar maar toch, ik kan wel wat anders bedenken.

Tot de kans nog bestaat dat hij onverhoopt als nog afscheid van me gaat nemen, blijf ik dus maar enthousiast bewegen en drinken. Gelukkig is het vandaag vrijdag. Want na een week volledig aan het water, ben ik echt toe aan dat wijntje. Mooie dag!