Ik voel het constant, en spreek het heel regelmatig ook uit, hoe dankbaar ik me voel voor mijn mooie leven. Ik ben een geluksvogel. Dat je niet kan vergelijken weten we allemaal, en dat zou ook serieus onbegonnen werk zijn natuurlijk, en toch roep ik het af en toe. Juist omdat ik er soms vanuit mijn voegen barst, en ik ook een wat positiever geluid wil laten horen.
Want het gemopper is zo overduidelijk aanwezig, en neemt soms een oorverdovende hoeveelheid ruimte in. Haat reactie’s, cynisch gezeik, ladingen ongelofelijk geneuzel, kinderachtig vingergewijs, vanaf allerlei kanten, wat een vermoeiend gedoe. Dat heeft weinig met kritisch zijn te maken, of vraagtekens zetten bij. Dat ik me daardoor weiger mee te laten slepen is geen geheim, en ondanks dat ik ook best eens een donkere dag beleef, stap ik nog elke dag blij mijn bed uit. Zelfs na een jaar corona gedoe.
Ik weet het, er zijn mensen die oprecht de kriebels van me krijgen, die vinden al mijn stukjes gewoon een tikkie te enthousiast, en een tikkie te blij. Snap ik volledig hoor, ik vind mezelf met regelmaat ook ‘ to much’, maar zo voel ik het nou eenmaal. Dat blij zit ingebakken, juist omdat het niet altijd zo was, en juist daarom geniet ik er zo ontzettend van.
Luxe
Jaren geleden werkte ik een poosje in een revalidatiecentrum, en dat maakte me razend nederig, dat blije zaadje is daar geplant. Tijdens al die jaren zorgen, waarbij ik veel verdriet en ziek met eigen ogen aanschouwde, is dat zaadje uitgegroeid tot een stevige boom. Want ik ben elke dag opnieuw dankbaar dat ik zelf mijn bed uit kan stappen. Dat ik mijn rondje kan rennen in de vroege ochtend, ook al heb ik heus niet altijd zin.
Als ik daarna onder die zalige hete douche sta, die geduldig al dat warme water over mijn hoofd laat lopen, voelt dat zo zalig. Ik hoef alleen maar die kraan open te draaien. Wat een absolute luxe.Een volle koelkast, een warm en fijn huis, een fijne baan. Al die lieverds om me heen, ook al zien we elkaar nu minder en anders, dat ze er zijn voelt fijn. Zoveel luxe bovenop mijn eigen gezondheid, die nu al een poos in balans is, het voelt als een ongelofelijke lading aan genot en cadeautjes. Het is waanzinnig genieten, als je zonder nadenken de deur uit kan stappen.
Dat de huidige tijd niet simpel is, dat is absoluut zo. En leuk is ook ver te zoeken, sommige ontwikkelingen en plannen zie ik met lede ogen aan. Ik leef oprecht mee met al die mensen die het nu beroerd hebben, en probeer mijn steentje bij te dragen. Oog hebben voor hun ellende, want die zie ik echt ook heus, past echt naast dankbaar zijn voor wat er wel is. En dus hang ik die slingers nog steeds op, alleen een tikkie anders, en ik wens en hoop dat het over een poosje weer anders wordt, meer zoals het was. Want wat moet een mens zonder hoop tenslotte. En ik blijf stug die zegeningen tellen, dat ook.