Gepubliceerd!

De dag begon eigenlijk helemaal waardeloos, zeldzaam maar waar. Ik sta eigenlijk elke dag blij op, en waarom ik in mineur was die dag wist ik echt niet. Prima geslapen, geen schokkende dingen gebeurd. En toch, niet blij toen die kijkers om half zes open gingen. Somberig zat ik aan mijn eerste bakkie, en ik besloot direct dat ik die dag nergens zin in had. Ik zou werken die dag, en daarmee was wel alles gezegd. Niet lekker wandelen, niet een stukkie schrijven, niks nakkes nada.

Futloos zat ik voor me uit te staren. Al mijn schrijfsels vond ik ineens ook allemaal waardeloos, en zelf was ik ook helemaal niks waard. Ik gloeide van het zelfmedelijden, vanuit het niets. Er was oprecht nul aanleiding voor, en voluit mopperend brak ik mijn hersenpan, een vol uur lang.

Het is volledig a-typisch voor mij, dus werd ik chagrijnig van het feit dat ik chagrijnig was. Met een diepe zucht en afhangende schouders schoof ik achter mijn pc, mijn werk zou me hopelijk afleiden. Ik ben nooit lang in een slechte bui, of boos, of wat dan ook. Daar ben ik dan ook heel erg aan gehecht, aan mijn blije opgewekte natuur. En als die dus even kwijt is, ben ik van slag.

Sombere stemming

Mijn mailbox stond vol taken waar ik driftig mee aan de slag kon, dus dook ik zalig weg in alles wat ik moest regelen. Even aan anderen denken, in plaats van aan mezelf. Mijn donkere aura schoof ik resoluut opzij voor later. In de loop van de ochtend bliepte mijn telefoon, ik had een mailbericht van een schrijfwedstrijd waar ik een poos geleden aan had meegedaan. Vol overtuiging opende ik het bericht, ik had toch al een slechte dag, dus dan meteen ook maar door die zure appel heen bijten.

Mijn ogen vlogen over de tekst, en ergens onderaan zag ik mijn eigen naam staan plus mijn inzending. Vol ongeloof las ik het bericht nogmaals, en nog een keer want wist ik wel zeker dat ik het goed had gelezen? Blijdschap borrelde omhoog, dus las ik het nog maar een keer. Mijn ingestuurde verhaal was geselecteerd voor een verhalenbundel, en nu zouden dus de door mij getikte letters worden afgedrukt. Zwart op wit, in een boek, waar mijn naam ook op zou staan.

Gelukzalig leunde ik achterover, mijn telefoon rinkelde en mijn mailbox bleef volstromen. Mijn werkdag zou een hele drukke worden. Die sombere stemming echter, die was ineens volledig verdwenen. Het vertrouwen in mezelf was in een klap hersteld. Mocht het nooit wat worden, met die schrijfsels van mij, dan had ik dit maar mooi te pakken. Die ene droom, dat mijn naam ergens op een kaft van een boek zou staan, was onverwacht zomaar uitgekomen.

Mooi he?!