Die dag had hij besloten dat het meer dan genoeg was geweest en in een waas nam hij die laatste stap. Dat stel ik me zo voor tenminste want het staat hem niet meer helder voor de geest, dat ene moment. Beelden en geluiden, vage herinneringen aan de pijn en zijn wanhoop. Een leven dat ooit in balans was en nu ineens volkomen uit zijn scharnieren hing. Maar hij leefde nog steeds en alles waar hij aan wilde ontkomen stond nog levensgroot voor zijn neus. Het is een gevecht dat te groot lijkt voor een mensenleven. Ik kan me onmogelijk voorstellen hoe waanzinnig wreed dat moment moet zijn geweest. Als je je realiseert dat het leven waar je aan wilde ontsnappen zich onveranderlijk voortzet, inclusief alle complicaties die je er ongewild aan hebt toegevoegd.
Zijn leven leest als een roman van steeds meer, beter en groter. Successen die tot de hemel reikten, overmoedigheid en hebzucht, een leven op het randje. Tot ineens die kanteling van zijn dagelijks bestaan. Zonder enig medelijden zet die neerwaartse spiraal zich voort als een nietsontziende orkaan die alles op zijn pad neermaait. Dat prachtige huis in het buitenland dat hij niet meer kon betalen, zijn eigen huis dat in de verkoop moest, zijn geliefde die genoeg van hem had en zijn kinderen die hem de koude schouder gaven. Ineens werd zijn leven leger en leger en de wanhoop sloop zijn lijf in, en groeide daar. Dat leven in balans volkomen weggevaagd. En toen was daar die ene dag.
Als ik zijn leven binnenstap ligt dat moment alweer jaren achter hem, heeft hij stap voor stap leren omgaan met zijn beperkingen en met dat lijf dat niet meer luistert, naar niemand. Kapotgevallen en voor altijd stuk. Het zorgen voor hem neemt in de ochtend al snel een uur of twee in beslag en dan komen we er gedurende de dag ook nog een keer of vijf inclusief de nachten.
leven in balans
Bizar toch, als dat je leven is? Het is onvoorstelbaar. Bewust benoem ik het. Voor iedereen die verzand in overspannen ambities en geneuzel, die elke dag opnieuw doordraven in een leven dat als een sneltrein voelt. Sta eens stil, hoor de vogeltjes en voel de zon op je bol. Een tikkie te makkelijk misschien maar die gedachte houd mij steeds opnieuw stevig met beide benen op de grond. Elk leven kent zijn demonen maar soms is het wat oneerlijk verdeeld, qua donkerheid en gevechten.
Want ik zag elke dag opnieuw hoe hij afhankelijk was van anderen, voor alles. Het beetje handfunctie wat hij nog over had was minimaal en de pijn omdat hij dit zichzelf had aangedaan was een gruwel om te zien. Na een poosje begon hij er zelf over, toen hij me een beetje kende, tijdens die verzorging van dat kapotte lijf. Deed hij uit de doeken hoe hij op dit punt was beland. Ik kreeg het koud van zoveel ellende. In de schuldsanering raken en vechten voor je leven, in je uppie, wat een eenzaamheid.
Maar hij vocht zich naar boven. Zijn ex-vrouw werd een vriendin, de kinderen zochten hem weer op en alles wat scheef zat werd rechtgesproken. Inmiddels is hij opa en geniet hij van alles wat het leven kleur geeft. Tussen al zijn gevechten door, dat vooropgesteld want dat leven van hem komt amper in rustiger vaarwater. Juist omdat dat lijf zo gruwelijk stuk was gegaan, is er steeds wel weer iets aan complicaties, is het nooit klaar. Nooit meer echt.
Het maakt ook dat ik ineens acuut een stukje wil wandelen, in het bos, na het schrijven van dit stukje. Dat ik de geuren op wil snuiven van zee en strand voor ik vanmiddag uitgebreid in bad ga. Dat ik naar de bakker wil lopen voor een vers broodje, om dat zittend op een bankje op te eten, lekker in het zonnetje. Of om door regen en storm te beuken, waarna ik bij een knus haardvuur kruip met een goed glas wijn. Dankzij mijn werk tel ik elke dag mijn zegeningen, want ik ben razend rijk, ook met die semi-lege bankrekening 🙂