Afgelopen zaterdag mocht ik weer, eindelijk, en stiekem vond ik het best spannend. Terugkijkend bleek dat laatste livebandje dat ik had gezien ineens wel heel erg lang geleden. De maanden sinds dat laatste optreden waren niet echt ongemerkt voorbij gegaan, duh, maar dat het er zoveel waren, dat was ik wel een soort van vergeten. De waan van de dag nam toch ongemerkt het leven een beetje over, of ik wilde of niet.
Ik heb best even getwijfeld, of ik zou gaan of niet. Maar ik wilde. Heel erg graag. En toen ook ineens weer niet, voelde ik de weerstand bij mezelf. En niet alleen maar door alle discussies rondom die verplichte pas. Ik wist oprecht niet of ik er weer van zou kunnen genieten. Wat onwennig stond ik te schuifelen. Niet lekker dicht bij het podium, zoals voorheen, maar een stuk er vandaan. Ik zag oprechte emotie bij de mensen om me heen. Overweldigende emotie om weer te mogen genieten van livemuziek, om er weer te staan met zijn allen. Het voelde blij. Maar ook vol verwachting, opgewonden en kriebelig.
Liveband
Op het moment dat de eerste liveband begon te spelen voelde ik de muziek gonzen en dreunen in mijn lijf, stil staan lukte niet meer. In vervoering stond ik te kijken. Te dansen, te genieten en mee te brullen, vanzelfsprekend. Lekker boeien wat een ander daarvan zou denken. Het was zaligheid, puur en simpel. Een hele avond drinken en dansen, kletsen en lachen, genieten en ontmoeten. Met een lading mensen die ik al heel lang niet live had gezien, en met mensen die ik nog nooit had gezien. Ik realiseerde me dat ik ook dat ‘lukraak een kroeggesprek aanknopen’ gemist had 😉 Daar had ik echt niet bij stil gestaan, maar het ging als vanzelf, als een giechelig tutje stond ik schaapachtig te stralen. Werkelijk waar.
Mijn batterijtje vulde zich.Het was zorgeloos lanterfanten 2.0. Dank aan de mannen van #rockbandpaperplane en de neven van Ed, jullie hebben er een absoluut feestje van gemaakt!