Ik ben moe, zo verschrikkelijk moe, van al het gekrakeel, van alle meningen en alle negativiteit. Dat realiseerde ik me gisteravond. We maken elkaar het leven zo zuur, en tranen van onmacht overvielen me. Alsof een ijzeren keurslijf me omsloot, ik voelde dat ik stil werd, dof van binnen, en ik lag als een dood vogeltje in een hoekje van de bank.
Er valt weinig te klagen voor mij, ik ben gezond, heb een grote liefde, een fijn huis, een prachtige baan, niet mekkeren zeg maar. Maar toch vreet het aan me. Het is overal om me heen, of ik wil of niet. Ik lees alle reacties, zie de commentaren, wordt overvallen door alle posts en de haat die eruit stroomt. Het is als een donderwolk die constant boven je hoofd hangt, en het lijkt wel alsof een ander neersabelen de trend is geworden.
Negativiteit
Op alle social media kanalen zie ik het terug, zelfs op LinkedIn worden er discussies gevoerd waar de honden geen brood van lusten. Ik ben verbijsterd, oprecht verbijsterd, wat mensen elkaar toewensen. Persoonlijke meningen worden als volkomen waarheden over de schutting gegooid, en de hoeveelheid mensen die de waarheid in pacht hebben is ongelofelijk groot. Groot en groeiend. Luisteren, echt horen wat een ander zegt, doen we dat nog. Of wordt er te pas en te onpas geroepen wat we zelf zo graag kwijt willen, alle frustratie op die hoop.
Ik wordt omringd door verontwaardiging, aannames, oordelen en veroordelen. Natuurlijk heb ik er ook aan bijgedragen. Ik wilde het niet en toch sloop het voorzichtig in. Betrapte ik mezelf erop, tijdens die ene slechte dag, of toen de negativiteit het ineens overnam. Vanaf vandaag is het genoeg geweest, ik ga ruimte geven aan positief, aan liefde, aan mooi en fijn.
Aan laten zijn wat er is, aan alles wat prachtig is en rijk. Maak ik ondergeschikt wat een te grote rol speelt. Doe je mee?