Ze is het blonde zusje van mijn vriendinnetje. Lang haar, rank postuur en een mooiert. Ik ben net twaalf, zij is een paar jaar jonger. Ondanks die jonge leeftijd is ze krachtig en eigengereid. Stiekem heb ik bewondering voor zoveel durf.
Jaren verstrijken, banden verwateren en worden met dat vriendinnetje van toen weer eens aangehaald. Op een prachtige dag zijn daar ineens donkere wolken: mooie krachtige blonde Jo, die zo sprankelt van het leven, is levensbedreigend ziek.
Met zijn allen leven we maandenlang tussen hoop en vrees. Elke chemo is een kans, elke nieuwe behandeling geeft nieuwe hoop en wordt met twee handen aangegrepen.
Want ze heeft nog zo razend veel leven te leven. Elke jonge moeder zou haar kleintje moeten zien opgroeien, en de verwondering te mogen ervaren als dat kleine pukkie verandert in een prachtig mens. Haar leven is nog lang niet af. Met zijn allen hopen we op goed nieuws, wensen we vol hartstocht dat ze een kans krijgt.
Met mokerslagen wordt elke nieuwe hoop kapotgeslagen, keer op keer.
Maar wat is ze strijdbaar, lieve, stoere Jo.
Het is zomaar een vrijdag. Samen met mijn vriendinnetje van vroeger zit ik op een terras, samen koffie en bijkletsen. Leunen op elkaar. Als een wervelwind stormt Jo het terras op. We groeten en kussen elkaar. Ik heb haar in mijn armen en knuffel extra warm.
‘Zie je het niet Cynt, vraagt ze, zit ie wel goed recht’?
Ik kijk naar haar maar zie geen pruik, ik zie alleen dat hele mooie mens. Van binnen huil ik dikke tranen maar ik lach van buiten. ‘Je ziet er prachtig uit Jo’, zeg ik.
Ze lacht, ondanks al haar ellende, een prachtige stralende lach. Wat bewonder ik haar levenslust, ondanks die allesomvattende angst die ook in haar huist.
Blond zusje
‘Ik wil even snel naar de speelgoedwinkel voor mijn kleintje, zegt ze, dat lukt me net in deze week tussen twee chemo’s in’. Het is ongelofelijk, maar ze doet het.
Een paar maanden later weten we dat het einde nadert, en hoe oneerlijk het leven is. Moet ze loslaten wat haar zo ontzettend lief is, en laat ze zovelen volkomen verslagen achter.
Haar afscheid is allesomvattend en indrukwekkend. Ze sprankelt van het videoscherm, beeld na beeld, dat mooie blonde zusje. Dierbare lieve Jo. We branden kaarsen, huilen en omarmen elkaar. Haar zoontje speelt naast haar kist, maakt nog een tekening voor zijn mam.
Ze leeft in vele harten voort, ook in die van mij.
Het is zomaar een maandag, ik zit op de fiets en als een wervelwind fietst er een jonge vrouw voorbij. Wapperende blonde haren, rank postuur. Het is me regelmatig overkomen, in de afgelopen twaalf jaar sinds haar afscheid. Ik denk dan even aan haar en in gedachten zwaai ik.
Dag mooi blond zusje, dag lieve Jo, vergeten doen we je nooit. #afscheid