Ze is het kleine blonde zusje van mijn vriendinnetje. Lang haar, rank postuur, een mooiert. Ik ben net 12, zij is een paar jaar jonger maar ondanks die jonge leeftijd krachtig en eigengereid. Stiekem heb ik bewondering voor zoveel durf. Soms vechten ze elkaar de tent uit, zoals zusjes soms doen.
Jaren verstrijken, banden verwateren en worden weer eens aangehaald, met dat vriendinnetje van toen. Op een prachtige dag zijn daar ineens donderwolken: haar zusje is levensbedreigend ziek. Mooie krachtige blonde Jo, die zo sprankelt van het leven.
Ze vecht, met alles wat ze in zich heeft, en alle lieverds om haar heen vechten mee. Met zijn allen leven we maandenlang tussen hoop en vrees. Elke chemo is een kans, elke nieuwe ontwikkeling geeft nieuwe hoop en wordt met twee handen aangegrepen.
Want Jo heeft nog zo razend veel leven te leven. Elke jonge moeder zou haar eigen kleintje op moeten zien groeien, om de verwondering te ervaren als dat kleine pukkie verandert in een prachtig mens. Dat leven van haar is nog lang niet af. Met zijn allen hopen we op goed nieuws, wensen we vol hartstocht dat ze een kans krijgt. Met mokerslagen wordt elke nieuwe hoop kapotgeslagen, keer op keer.
Maar wat is ze strijdbaar, dat mooie blonde zusje, lieve, stoere Jo.
Het is zomaar een vrijdag, we zitten op het terras, mijn vriendinnetje van vroeger en ik. Koffie en bijkletsen, we genieten. Als een wervelwind stormt Jo het terras op. We groeten en kussen elkaar. Ik heb haar in mijn armen en knuffel extra warm.
‘Zie je het niet Cynt, vraagt ze, zit ie wel goed recht’?
Ik kijk naar haar maar zie geen pruik, ik zie alleen dat hele mooie mens. Ik huil van binnen maar lach van buiten. ‘Je ziet er prachtig uit Jo, echt goed’, zeg ik.
Ze lacht, ondanks al haar ellende, een prachtige stralende lach. Wat bewonder ik haar moed, wilskracht en doorzettingsvermogen, ondanks die allesomvattende angst die ook in haar huist.
Blond zusje
‘Ik wil even snel naar de speelgoedwinkel voor mijn kleintje, zegt ze, dat lukt me net in deze week tussen twee chemo’s in’. Ongelofelijk, maar ze doet het.
Een paar maanden later weten we dat het einde nadert, en hoe oneerlijk het leven is. Moet ze loslaten wat haar zo ontzettend lief is, en laat ze zovelen volkomen verslagen achter.
Haar afscheid is allesomvattend indrukwekkend. Ze sprankelt van het videoscherm, beeld na beeld, dat mooie blonde zusje, dierbare lieve Jo. We branden kaarsen, huilen en omarmen elkaar. Haar kleintje speelt naast haar kist, tekent nog een tekening voor zijn mam.
Ze leeft in vele harten voort, ook in die van mij.
Het is zomaar een maandag, ik zit op de fiets en als een wervelwind fietst er een jonge vrouw voorbij, wapperende blonde haren, rank postuur. Het is me regelmatig overkomen, in de afgelopen tien jaar sinds haar afscheid. Ik denk dan even aan haar en in gedachten zwaai ik.
Dag mooi blond zusje, dag lieve Jo, vergeten doen we je nooit. #ikzorg#verpleegkundige#afscheid