Ik ben nogal honkvast, ik woon op ruwweg vijfhonderd meter van de plek waar ik ter wereld kwam. En dankzij de prachtige omgeving zou ik ook nooit ergens anders willen wonen, er ligt maar vijf kilometer prachtig duingebied tussen mijn bedje en het strand. De zee is mijn thuis, en steeds als ik bij de waterlijn sta wordt ik rustig. De zee is vooral liefde en fijne jeugdherinneringen en nog zoveel meer. Ik kan niet uitleggen wat het in me wakker maakt, maar alle plaatjes buitelen over elkaar heen in mijn hoofd als ik die zilte geur ruik.
Mijn hele leven woonde ik dicht bij zee, en ik zou oprecht niet anders willen. Ik voel me er het meeste thuis als het stil is en leeg, met alleen het geluid van dat ruisende water om me heen. Zomerdag ben ik er heel vroeg in de ochtend of nog even aan het einde van de dag. Om dan in alle stilte in die golven te drijven, je mee laten voeren door de rust en de kracht van al dat water is zo rustgevend. Of je tijdens een herfstdag door de wind voort laten duwen over het strand terwijl de golven brullen van genot, even resetten en alle stress laten verwaaien.
Golven
Hoe vaak stortte ik mijn verdriet niet vol overgave in de zee, alsof de golven mijn tranen mee zouden nemen en ik ze zo sneller kon vergeten. Troostend en geduldig luisterde ze steeds naar mijn zorgen. Ik ben dol op groen en op buiten zijn maar nergens voel ik me meer één met moeder natuur dan dicht bij de zee. Het gekabbel van de golven is als een rustgevend wiegelied, soms afgewisseld met zijn woeste en wilde bruutheid, hartstochtelijk en meeslepend als het leven zelf.
De zee verveeld nooit, en waar ter wereld ik ook ben, ik moet altijd eerst naar dat water. Zo’n eerste plons in de middellandse zee terwijl de zon opkomt is magisch. Maar ook op dat verre puntje in Schotland, waar het voelde alsof ik aan het einde van de wereld stond, was het alsof ik thuis kwam toen ik die rollende golven in mijn vizier kreeg. Mijn vriend de zee, waar ik altijd welkom ben.
