Werken in de zorg maakt nederig, nederig en dankbaar, dat maakt het mij wel tenminste. Elke dag opnieuw leer ik van de mensen waar ik voor mag zorgen hoe rijk ik ben, en hoe luxe ons leven eigenlijk is. Gistermorgen sprak ik een oude dame van 83, en wederom realiseerde ik me dat wat voor mij vanzelfsprekend is, voor haar een onderneming is geworden. Om even fijn te douchen.
Ze vertelde me dat ze geen centrale verwarming heeft boven. Als ze dus wil douchen in de winter moet ze dat plannen. Vroeg in de ochtend gaat ze die lastige trap op om het straalkacheltje in de badkamer aan te zetten. Als de thuiszorg er dan is sleept ze zichzelf nog een keer met veel spul en moeite die trap op. Ik probeer me voor te stellen hoe dat voor haar moet voelen. Als ik er naar vraag schiet ze in de lach, ze is nog zo blij om in haar eigen huis te wonen ook al is het best eenzaam in haar eentje. En voor zichzelf zorgen is door haar ouderdom inmiddels een hoop gedoe.
Douchen
De volgende ochtend ga ik, voor ik met mijn eigen werk begin, ondersteunen op een lokatie. Door de enorme hoeveelheid besmettingen en collega’s in quarantaine, zijn er handen tekort. En dus ga ik doen wat ik ook heel goed kan, directe zorg verlenen. Ik mag voor een oude dame van 99 zorgen. Ze is blij verrast als ik voorstel om haar even te helpen met douchen, want gezien de krappe bezetting had ze er deze week niet op gerekend. Ik vertroetel me te pletter, en zij zit er uitgebreid van te genieten. Heerlijk lang laat ik dat warme water op haar oude rug stromen, het is tutten op het gemakje en de bodylotion slaan we ook niet over. Intens tevreden zit ze even later aan haar ontbijtje.
‘Kom je morgen weer, vraagt ze glimlachend, ik vond het wel gezellig met jou’. Het verwarmd mijn hart, de waardering die ik krijg voor iets dat voor mij een kleine moeite is. Dankbaar en nederig nestelden zich weer in mijn lijf, en dat ga ik nog een hele poos koesteren.