Schrijven is een kunst. Wist ik niet, ik dacht oprecht dat echte schrijvers alleen hun talent nodig hadden. Dat ze er even voor gingen zitten en lukraak een boek uit hun mouw gooiden. Wat een schaap ben ik, dat ik dat ooit dacht. Het is oefenen, schaven, op je bek gaan en een nieuwe poging doen. Hard werken is het, en ik wil het leren. Het lijkt me fantastisch om te kunnen schrijven.
Als ik kijk naar alles wat ik op papier heb gezet valt er een hoop aan te verbeteren. Het is ‘leren on the job’, de leervorm die me het meest dierbaar is. Ik stort me graag ergens vol in en zie vervolgens wel waar het eindigt. Je kop stoten maakt nederig en leert je ongelofelijk belangrijke lessen.
Een fijne uitlaadklep is belangrijk, zeker gezien de tijd waar we nu in leven, en welke dat is maakt niet zoveel uit. Buiten het sturen van rare foto’s of alles wat mensen elkaar tegenwoordig aandoen natuurlijk, maar daar begrijp ik sowieso maar weinig van 😉 Als jong meisje vond ik het al geweldig om me in een verhaal te verliezen en daar is niets aan veranderd, ik vind het nog steeds zalig om aan een nieuw boek te beginnen. Dat gevoel van verwachting, de geur van dat nieuwe boek en dan die eerste bladzijde, het is genieten in het kwadraat.
Manuscript
Maar een solide manuscript ontstaat niet zomaar. En dat red ik niet in mijn uppie, hoe graag ik dat ook zou willen. Het verhaal ligt er al, maar het heeft dat schepje nodig, dat schepje erbovenop. Ik zie zelf ook dat het op sommige stukken rammelt, maar hoe ik het krachtiger kan maken weet ik niet.
Dus ga ik leren hoe, ik ga starten met schrijfbegeleiding en wellicht nog een cursus volgen. Ook weer leuk. Ik heb kriebels in mijn buik want het is zo tof om iets nieuws te leren.
Mijn eerste bundel wordt vormgegeven door mensen die er verstand van hebben. En terwijl dat boek gereed wordt gemaakt om daadwerkelijk te worden uitgegeven ga ik aan de studie. Heel misschien ga ik die thriller over een poosje wel zelf uitbrengen, als ik het durf 🙂 Wie weet.