Ik ben dol op het leven, verliefd bijna, elke dag is er zoveel moois om mijn bed voor uit te stappen. Maar ik heb dan ook een prachtleven, rijk, door alle liefde die er in leeft. Toch praat ik over de dood, met de liefste, vertel ik hem wat ik wil en vooral ook wat ik niet wil. Juist omdat ik het in mijn werk al zo vaak meemaakte, dat taboe van dat levenseinde waar niet over gesproken mocht worden.
Heel vaak zag ik families besluiten om een leven te verlengen, tot het uiterste. En heel vaak vroeg ik me af waarom. Wat is nog de kwaliteit die je hoopt te behalen voor die ander, die soms al diep in zijn of haar dementie leeft. Voor wie maak je die keuze? Voor jezelf of voor die ander.
Euthanasie
Ik heb geen antwoord op hun vragen, ik heb alleen antwoorden op die van mezelf. Die bijzondere gesprekken heb ik al vaak met mijn ouders gevoerd. Ik weet wat ze willen en wat vooral niet. Ongelofelijk belangrijk is dat. Want hoe lastig die gesprekken soms ook zijn, als beslissingen ineens op je pad komen zijn er ook ladingen emoties die een rol spelen. Op voorhand weten waar de wens van de ander ligt is fijn. Dat geeft rust hoop ik, zodat mijn focus niet gaat wankelen.
Vanmorgen zag ik de docu ‘voorgoed samen’ en ik heb ademloos zitten kijken. Om samen te besluiten tot euthanasie is zo dapper. Het afscheid nemen was zo helder en eenvoudig in beeld gebracht. Waar ingewikkeld ook zo heel erg mooi kan zijn. Afscheid nemen van het leven ging gepaard met afscheid nemen van zoveel meer.
En hoe onmogelijk het ook klinkt, ze waren glashelder in hun keuze. Geen zielig eindigen van hun prachtige leven maar vol liefde zelf de regie in handen houden. En zo is het ook gegaan nu alweer drie jaar geleden.
Praat over de dood, juist als je dol bent op het leven. Kan jij het?