Ik vind het leuk om belevenissen uit mijn leven met jullie te delen. Ik hoef dan ook maar zelden te zoeken naar een onderwerp, ze komen vaak in grote getalen voorbij. Vanmorgen vroeg lag ik knus in bed wat te luisteren naar de vogeltjes. Het is altijd zo’n zalig geluid, het klinkt als lente, als een bleek zonnetje, als bossen bloemen en nog zoveel meer.
Deze winter was een vreemde, net als de winter ervoor een vreemde was. Die covid-jaren zijn niemand in de koude kleren gaan zitten. Zoveel verdriet, zoveel gemis, zouden we dat direct achter ons kunnen laten, bedenk ik bij mezelf.
Terwijl ik door wat apps scroll verbaas ik me over de oppervlakkigheid. Berichten van opgeklopt sentiment met foto’s die ik al een aantal jaren steeds opnieuw voorbij zie komen, en nog steeds reageren mensen er vol overgave op. Ik vraag mezelf af of we graag in de maling willen worden genomen. Roepen we die veranderende wereld niet gewoon over onszelf af door het gemak waarop we over het echte leven heenstappen? Door de valse waarheden van social media als het echte leven te zien.
Leven
Het is maar random gefilosofeer hoor, mijn gedachten op papier zetten vind ik nou eenmaal zalig. Toch zie ik de vervlakking en de onverschilligheid toenemen, in alles. En ook mijn eigen beroepsgroep wordt een onderwerp waar heel veel mensen mee aan de haal gaan. ‘Organiseer een verwendag voor de zorg’ las ik vanmorgen ergens. Over betutteling gesproken, dan neem je al die medewerkers echt niet serieus.
Ik blijf nog maar even soezen, luisterend naar de vogeltjes, en laat alle nonsens nog even voor wat het is. En ik omarm mijn writersblock nog maar even, lekker rustig ook 🙂