Ik hoor de weerstand in haar stem als ik vraag of mijn telefoontje gelegen komt. Ze heeft overduidelijk geen zin in dit gesprek. ’Ik ben deze week al drie keer gebeld en ik heb dit verhaal dus ook al drie keer verteld, geen zin in een vierde keer’, zegt ze. De snauw in haar stemgeluid is rauw en eenzaam.
Ik besluit concreet en glashelder te zijn. Dus leg ik haar uit dat dit de eerste keer is dat er vanuit ons wordt gebeld, waarom het van belang is dat we elkaar spreken en dat het gesprek kort en bondig kan. Ze ontdooid meteen en verontschuldigd zich. Ze is verdwaald in zorgland, zoveel is duidelijk. Ik stel mijn vragen en ze heeft oprecht moeite om ze te beantwoorden. Allerlei termen vliegen voorbij, van instanties waar ze mee te maken heeft gehad maar die niets met mijn vragen te maken hebben.
Vragen
‘Ik loop wel weer even naar binnen, zegt ze, want ergens tussen die stapels papier moet een antwoord liggen’. Ondertussen luister ik vooral, #mantelzorger zijn is hard werken en zij is blij met mijn luisterend oor. Aan het eind van het gesprek geef ik haar mijn naam en nummer en druk haar op het hart om vooral te bellen als ze het even niet meer weet, dan stuur ik haar met liefde de juiste kant weer op.
Ze bedankt me, uitgebreid en meerdere keren. ‘Het is fijn om een vast baken te hebben zegt ze, om me aan vast te houden in deze tijden van digitalisering. Tussen al die bandjes en keuze menu’s door is het vooral geweldig om gewoon een behulpzaam mens aan de telefoon te hebben’.
En als ik eerlijk ben kan ik niet anders dan het hartgrondig met haar eens zijn. Echt menselijk contact is een kostbaar goed maar ook een zeldzaamheid geworden.