De afgelopen week was niks minder dan een rasecht avontuur, het is ongelofelijk hoeveel je kan meemaken in een relatief korte tijd. Na onze mispoes stapten we vroeg weer in onze zwarte schoonheid richting een oude liefde. Met onze meiden waren we al eens een week in Reith im Alpbach geweest toen ze nog meisjes waren. Een prachtig plekje was dat toen dus vonden we het een goed idee om daar weer eens een kijkje te nemen.
We koetelden een paar uurtjes door pittoreske dorpjes, langs sappige groene alpenweides en prachtige Tiroler huizen waar ik twinkelingen van in mijn ogen kreeg. Wat een weelde om door dit landschap te rijden. Binnen no time waren we in Reith. Opgetogen reden we het dorpje in en vol verwachting stapte ik de trap van een leuk hotel op. Gesloten stond er op de deur. ‘Ik ga wel even vragen wat er wel open is’ riep ik naar de liefste en stapte monter het plaatselijke cafe binnen. Nou geen eentje dus, alles bleek gewoon gesloten te zijn. Verward keek ik de jongedame aan die stellig nee stond te schudden. Huh? Echt helemaal niks? Nee dus.
Alpenweides
Dus pakte ik vriend google er maar bij en belde naar wat hotels in de buurt. In mijn beste Duits vroeg ik aan de dame aan de andere kant van de lijn of zij toevallig wel open waren, die giechelbui diep van binnen onderdrukte ik vol verve. Ik vind mezelf altijd een muts als ik iets moet vragen in een andere taal, hakkel de hakkel zeg maar. Toch begreep ze me en ja ze waren open. ‘Tot zo, riep ik vrolijk, wir kommen’.
Een stief kwartiertje later reden we een flinke berg op en hielden we stil voor een pracht exemplaar. Weer mazzel, we hadden zomaar spontaan een prachtcadeautje gevonden 🙂 De kamer was waanzinnig met een uitzicht om van te kwijlen. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat dit een bewaarpareltje is geworden, wat een mooi plekje weer.
We slurpen alle schoonheid nog een dagje in ons op, ik kan er echt geen genoeg van krijgen. Hier gaan we vast nog lang van nagenieten.