Ik ben de laatste weken nogal mijn grenzen aan het verleggen. Mijn hele leven lang al vind ik het lastig om in de belangstelling te staan, of om mijn kwetsbaarheid te tonen. Ik verstopte mezelf liever. En toch heb ik geleerd mezelf open te stellen, met vallen en opstaan, maar ik durf het, steeds een beetje meer.
Dat boek wat ik schreef, schreef ik niet alleen voor mezelf. Ik schreef het ook voor alle collega’s van over de hele wereld, ik schreef het voor al die prachtige zorgvragers om te laten zien hoe mooi en moedig ze zijn. En voor al die mensen die soms ook worstelen met de uitdagingen van het leven, om te laten zien dat ze niet alleen staan.
De wereld draait om geld roep ik weleens. Zo voel ik dat. Maar de wereld zijn ook wij, wij met zijn allen. Met al onze warmte, al onze liefde en die soms zo onmogelijke worstelingen. Voorbij het grissen en grijpen naar ‘meer steeds meer’, is daar ineens die diepte van alles wat ons mens maakt. Samen. Daar draait het leven om.
Interview
Maar om dat te laten zien moest ik het zelf ook tonen.
En dus zei ik ja op dat interview voor de krant. Al aan het begin was ik streng tegen die journalist, hij zal wel gedacht hebben 🙂 Maar ik wilde vooral geen sensatie of spektakel verhaal, ik wilde de waarheid. Geen covid sentiment of ander geneuzel, wel over de schoonheid van ons werk. Ondanks en dankzij.
En natuurlijk is daar de constante werkdruk, de krapte, ladingen frustraties en onmogelijkheden. Maar de dankbaarheid om iets voor een ander te mogen betekenen blijft inspireren, en elke dag gaan we er samen vol voor.
Mijn verhaal belandde op de voorpagina, zo tof!
Ik heb hem nagelezen en volgens mij is de boodschap helder, en ik hoop dat mijn schrijfstem helder en duidelijk overkomt. Wat vinden jullie?