Hemelsblauw was ie, en zo snel en elegant als een fiets maar kon zijn. Mijn allereerste racefiets was een pracht en de helft ervan had ik helemaal zelf bij elkaar gespaard. Die eerste prachtfiets vergeet ik nooit meer, net als die ene waar ik dat rottige ongeluk mee kreeg. Die had een Brooks zadel, man wat zat dat heerlijk, ik was dol op die fiets. Ik was na een week of zes weer heel gelukkig, mijn dierbare zadel was helaas voor altijd aan gort.
Toen mijn mama fiets werd gestolen, ik gok nu alweer zo’n 25 jaar geleden, was ik volkomen onthand. Zonder rijbewijs en met twee kleine kinderen moest ik ineens alles lopend doen. Werk, boodschappen, naar school. Zwemles en doktersbezoeken. Het lukte me prima maar ik weet nog hoe ontzettend verdrietig ik was zonder mijn trouwe fiets. Gelukkig werd hij een paar dagen later gevonden bij het kermisveld, inclusief de twee kinderzitjes die erop zaten. Ik was de koning te rijk.
Tijdens onze vakanties stap ik steevast vroeg in de ochtend op de fiets om in het gehucht waar we kamperen op zoek te gaan naar een bakker. Wat een zaligheid vind ik die ontdekkingstochten altijd, het is mijn ultieme vakantiegevoel. Loom trappend ontdek ik mooie nieuwe plekjes.
Bakfiets
Mijn hele leven heb ik altijd goede fietsen gehad. Met een vader die gek is op zijn fietsen ( hij had er altijd meer dan eentje tegelijk) was dat een natuurlijk gevolg. En nog steeds heb ik een fijne fiets waar ik graag op rijd, het geeft een hoop vrijheid. Stiekem vind ik de bakfiets dan ook geen vooruitgang. Ik begrijp de achterliggende gedachte van die apparaten maar daar blijft het bij.
Een fiets is handzaam, lekker wendbaar en je moet nadenken. Wat kan wel en wat kan niet mee, en dus niet gewoon maar alles. Met mijn kindjes dicht bij me vloog ik alle kanten op. Niks mis met een gewone fiets en je eigen lijf aan het werk zetten. Mand voorop, fietstas, wat heb je nodig tenslotte. In kampeerland wordt de laatste jaren alles groter en groter, we slepen alles mee tijdens dat vakantie vieren. Net als op die fietspaden alles groter en groter wordt, tegenwoordig struikel je erover, over de bakfiets. Die zitten vol met zooi, de kinderen passen er nog maar amper bij.
Waarschijnlijk ben ik van dat uitstervende ras die gaat voor simpel en eenvoudig. Een tikkie hippie of een tikkie ouderwets, je mag zelf kiezen 😉