Stilte

klamme nacht

Ik ben dol op het strand. En dan vooral als de temperatuur te wensen overlaat. Tijdens herfstige dagen bijvoorbeeld, als je tegen de wind in moet beuken en op de terugweg bijna gedragen wordt door die woestheid. Of als het knisperend koud is in de winter en het blauw van de lucht bijna pijn doet aan je ogen. Vanuit huis lopend naar het strand, door ons prachtige duingebied, is favoriet op de zondagochtend.

En tijdens warme zomerdagen ben ik er graag, lekker vroeg in de ochtend, voor de drukte uit.

Veel van mijn dagen staan momenteel bol van zorg hectiek. Door crisisplaatsingen, onmacht en kwetsbaarheid. Van zorgvragers die het niet meer weten en hulp nodig hebben. Dan is het extra zalig om af en toe de stilte op te zoeken. Die ‘even helemaal niets’.

Gisterochtend was zo’n ochtend vol ‘helemaal niets’. Ik zat al vroeg op de fiets, de klamme nacht lag nog vers in mijn geheugen en op mijn warme huid. Terwijl ik door de duinen fietste voelde ik me Remy, ik zag helemaal niemand voor me en niemand achter me. Schotse hooglanders stonden loom in de schaduw wat te grazen en keken amper op toen ik langs vloog. ‘Druktemaker’ dachten ze waarschijnlijk toen ik voorbij suisde. ( In alle eerlijkheid hield ik een klein beetje in toen ik ze voorbij trapte. En ik kneep mijn billen een tikkie bij elkaar) Maar het zeewater lonkte en langzaam trappen lukt me nou eenmaal maar zelden.

Klamme nacht

Al mijn hele leven woon ik dichtbij de kust. (Vanaf onze voordeur tot ik mijn tenen in het water kan steken ligt exact 5,7 km weg en duingebied, meteen nagemeten ;-)) De zee is thuis. Al sinds ik een klein meisje was is ze altijd dichtbij geweest. ik groeide op met blote voeten op je trappers na een lange stranddag, warme limonade en zand tussen je boterham, strandhaar en de zilte zeelucht.

Heel vroeg lag ik in die koele golven, de klamme nacht gaf ik mee aan het water. De zon was nog maar net op en koesterde mijn huid liefdevol, de echte warmte werd nog even bewaard voor later die dag. Helemaal alleen, met voor me een leeg strand.

Batterij weer opgeladen!

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *