Het is nog vroeg, deze zalige zonnige zaterdagochtend, en ik koetel op mijn gemak naar de bakker. Met mijn tassen vol vers spul loop ik even later weer richting thuis als ze aan komt lopen. Ik gok dat ze ongeveer van mijn leeftijd is, zo op het eerste gezicht. Als we elkaar bijna passeren valt ze. Ik zet mijn tassen neer en vraag of ze ok is.
‘Het gaat wel, zegt ze, die ongelijke tegels zorgen er vaker voor dat ik zomaar val. Ik moet nu alleen nog overeind zien te komen’. Ik geef haar een steuntje, vanzelfsprekend, en help haar om weer rechtop te staan. ‘Ook al val ik af en toe, ik wil perse blijven lopen’ zegt ze. Nadat ik gevraagd heb of ze het echt red verder scheiden onze wegen zich weer.
Elke dag
In gedachten loop ik verder. Ik gok dat ze een vervelende aandoening heeft. Een heftige. Het kan van alles zijn en raden heeft geen zin, nodeloos om een poging te doen. Maar de wrangheid van haar val, de blik in haar ogen en de moeite die het haar kostte om overeind te komen doet me wel wat. Ik moest haar echt een flinke steun geven. Er was geen schaamte omdat ze midden op straat zo volledig om niks op haar snufferd ging. Wat ik wel zag was doorzettingsvermogen, en verbetenheid om vast te houden wat ze wellicht binnenkort gaat verliezen.
Die dappere dame is elke dag in gevecht met haar lijf, maar weigert op te geven. Ik vind haar razend dapper.
Soms vraag ik weleens aan mezelf waarom ik me toch steeds zo bewust ben van mijn gezondheid, waarom ik er elke dag bij stilsta. Die ontmoeting met mijn leeftijdsgenoot raakte precies die snaar.
Daarom dus. Omdat niets voor altijd is, niets ook zomaar blijft. Dus koester ik het. Elke dag