Ik had regelmatig een knoop in mijn buik tijdens het zorgen voor andere mensen. Werken in de zorg is heus niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat is geen enkele baan tenslotte. Er waren genoeg momenten dat ik opgelucht op mijn fiets stapte, omdat het zorgverlenen achter de rug was.
Het is verre van simpel om de worstelingen van anderen van dichtbij mee te maken. Soms kon ik het amper aanzien, wanneer mentale pijn bovenop fysieke pijn gestapeld werd. Werken met mensen is zelden eenvoudig.
Het is bruut en rauw en ingewikkeld.
Soms was er ander ongemak. Door ongepaste opmerkingen aan mijn adres die ik van me af moest schudden. Was er opgehoopt vuil of agressie. En ik was bijna altijd alleen. Dan voelde ik die knoop in mijn buik groeien en was ik opgelucht als ik weer ongeschonden buiten stond.
Pijn
Vaker dan die knoop waren daar de sprankelende momenten. Als ik tijdens mijn avonddienst bij iemand naar binnenstapte en ze wilden geen zorg ontvangen. Niet voor ik ook een stukje had neergelegd aan die legpuzzel die op de keukentafel lag. Vaak werd ik vol enthousiasme ontvangen, alsof ik deel uitmaakte van hun gezin. Zag ik foto’s van pasgeboren achterkleinkinderen, trouwfoto’s van kleinkinderen of oude familiekiekjes.
Werd ik gemist als ik met vakantie ging.
Dankzij al die prachtige mensen kon ik mijn boek schrijven. Ik bundelde al hun echtheid en deelde die met de wereld. En ik hoopte met heel mijn hart dat hij veelvuldig gelezen zou worden. Een stukje bewustwording is belangrijk. Dat anderen snappen wat het betekent om te zorgen. Of waarom het leven zo heel erg prachtig is. Diep van binnen weten dat mooiigheid in liefde zit, in die mooie zonsopgang of in een giechelbui die maar niet ophoudt.
Ik zweef, omdat er nog steeds zoveel aandacht is voor wat ik heb gecreëerd. Omdat er ik nog bijna dagelijks mooie berichten over krijg. Omdat er meer mensen zijn zoals ik, die de waarde van warmte en een oprechte glimlach ook kennen.
Nieuwsgierig geworden?