Nog maar pas geleden verloor iemand uit mijn dagelijks leven twee mensen die hem heel dierbaar waren. Binnen een paar weken. Je kan er niet bij met je gedachten, hoe heftig dat verlies moet zijn. Diep en intens, een allesverslindend verdriet. Hoe sta je elke dag op, zorg je voor jezelf terwijl je volgens mij niets anders wil dan je verstoppen onder die veilige dekens om je verdriet de ruimte te geven.
Ik kan me godzijdank niet voorstellen hoe dat moet zijn maar mijn hart verkrampt bij de gedachte.
Hoe surreëel moet het zijn als je de volgende dag wakker wordt en het blijkt dat de wereld gewoon doordraait. Terwijl de jouwe met een schok stilstaat. Dat je eigenlijk niets anders wil dan de tijd terugdraaien. Hoe bruut en rauw is dat dagelijks bestaan geworden.
Onnozele televisieseries, geroddel in de supermarkt en getrut over de politiek of het weer. Dat alles is er nog gewoon terwijl het liefste wat je had van je is weggenomen. In een vingerknip uit het leven gerukt.
Ik voel die wanhoop van dat nooit meer, het hartverscheurende van die definitieve stilte, bijna onder mijn vingertoppen.
Elke dag sta ik daarom even stil, tijdens de eenzaamheid van mijn vroege ochtend. Terwijl de zon weer wakker wordt en haar stralen vol overgave laat zien, of terwijl ik in de stromende regen gelukkig loop te zijn. Omdat er niks is wat ik aan dat verdriet kan doen, laat ik mijn wereld een kort moment ook even stilstaan.
Uit respect voor dat onmogelijke verlies.