Het is prachtig om overwinningen te delen en dat doe ik dan ook. Vol enthousiasme. Toch zit het mij ook geregeld tegen. In het verleden en in het heden. Maar toen ik de stukjes over mijn tegenslag weer eens terug las, bleek ik toch voornamelijk oude teleurstellingen verpakt in een ’en daarna stond ik weer op’ jasje te delen.
Die zijn dan toch minder erg als je eindigt met die positieve noot 🙂
Ooit worstelde ik me door akelige reorganisaties, kreeg nooit iets in mijn schoot geworpen en heb heel vaak moeten vechten voor wat ik wilde. Opgeven heb ik nooit goed gekund, ook als stoppen echt veel beter voor me was bleef ik hardnekkig doorzetten. Eigenwijze stijfkop. Mijn hart werd meermaals gebroken. Door liefdes die niet van mij hielden, doordat ik mijn vertrouwen schonk aan hen die het niet verdienden en door te vaak heel vergevingsgezind te zijn. Sommige lessen leer ik maar moeizaam, ik ben softer dan goed voor me is.
Vandaag deel ik een recente teleurstelling. Eentje die me na aan het hart ligt.
Ik stuurde mijn boek naar de organisatie die onderzoekt of een boek geschikt is voor in de bibliotheek. Selfpubber zijn betekend namelijk ook zelf je boek aan de man brengen. Ik kreeg een absolute afwijzing. ‘We nemen uw boek niet in behandeling, we verwachten dat er geen interesse voor is’
Het voelde als een persoonlijke tik op de vingers en die deed zeer. Au.
Wat had ik verwacht? Een rode loper? Ze wilden hem niet eens lezen. Toch voelde het als een ‘je bent niet goed genoeg’. Droom aan gruzels.
Goed genoeg
We krijgen allemaal te maken met de zorg, of we willen of niet.
De zorg voor jezelf als het even niet goed lukt, voor je ouders die op leeftijd raken of die buurman met dementie waar je naar om kijkt. Voor een kwetsbaar kind waar je midden in de nacht van wakker ligt.
Ik hoopte zo dat mijn verhalen anderen zouden mogen inspireren. Dat mijn stukjes meerdere mensen troost mochten bieden of iets van houvast. Veel meer mensen. Maar ik moet ook realistisch zijn.
Die lange adem moest ik echt weer even zoeken. Want jezelf verkopen, ik vind er oprecht geen fluit aan 🙂 `Het is keihard werken. En natuurlijk wil niet iedereen mijn boek lezen. Vanzelfsprekend niet. Ik ben gewoon verwend door alle prachtige recensies die ik al mocht ontvangen. Verwend doordat heel veel wel lukte de afgelopen maanden. Ontzettend veel. Ik liet mezelf teleurgesteld zijn.
Na een paar minuten kreeg ik nog een mail. Echt. Van een dame waar ik mooie lessen van mocht leren, toen het een paar jaar geleden niet zo lekker met mij ging. Zij mailde me over mijn bundel.
‘Leuk dat je het schrijven door gezet hebt, je hebt er mijns inziens aanleg voor’
Hoe bijzonder was dat, precies op dat moment. Geen toeval toch?
Voor mij was het een boodschap. Een reminder aan die enorme weg die ik heb afgelegd, en hoeveel ik al heb overwonnen. Ik heb de afgelopen jaren een nieuwe versie van mezelf gecreëerd.
Het is ook al prachtig om 1 iemand te raken, dat hoeven er echt geen honderd te zijn om tevredenheid te voelen over wat je doet.
Eén tegelijk is mooi zat.
Dank aan het universum, voor alle prachtige lessen die het me steeds weer leert 😉